De kerstsfeer is de Thai duidelijk niet ontgaan. Wekenlang werd ik getrakteerd op een portie kerstliederen, waarbij de traditionele singalongs niet aan het repertoire konden ontbreken. Alle hotels waren versierd met kerstbomen, slingers in onwaarschijnlijke glitterkleurtjes, kerstmannetjes die de "wai" maakten en peperkoeken huisjes die verleidelijk stonden te stralen in de lobby's. De kerstmutsen die al weken op voorhand het straatbeeld van Chiang Mai kleurden, deden even de illusie koesteren aan de echte kerstsfeer; de barre wintertijden waarbij je zalig kan wegdromen bij een tas warme chocolademelk. Het leek me dit jaar allemaal een beetje te ontgaan .. Een witte kerst zou het dan wellicht niet worden, maar daar kon ik me voor een keer niet rouwig om voelen. Onder een verkwikkend najaarszonnetje genoot ik ten volle van de kerstbarbecue die onze supervisor Sofie georganiseerd had. Het was een avondje verbroederen onder de Thaise gastvrijheid. De sfeer zat er goed in en zo hadden we allemaal toch een beetje het gevoel dat we in een grote familie aan het feesten waren. De kerstmeligheid werd al gauw vergeten bij een glaasje wijn en een gezellige babbel. De vage tonen van een feestelijk ingezet Jingle Bells waren voor een keer niet ongepast .. Merry Christmas!

Vakantie! Het kon ook aan een naderende najaarsdepressie liggen, maar dit keer had ik even nood om de vleugels te spreiden en met het eerste het beste vliegtuig een nieuw stukje van de wereld te ontdekken. Zorgvuldig koos ik mijn doelwit uit: Cambodia. De ruines van Angkor Wat stonden al een tijdje op het verlanglijstje. Samen met mijn collega Glenn – die heel uitzonderlijk ook een paar daagjes vrij had – werden de plannen realiteit. Voor ik het goed en wel besefte zaten we op het vliegtuig richting Siem Reap. Met de Lonely Planet onder de arm kwamen we gepakt en gezakt toe op Cambodiaans grondgebied, waar we meteen werden overvallen door opdringerige taxi's die ons met grote dollartekens in de ogen verwelkomden in hun land. Na een beetje onderhandelen werden we op sleeptouw genomen door Aan, een lokale Cambodjaan, die ons via een paar stoffige wegen naar onze guesthouse bracht. Veel tijd om te rusten was er niet, we konden niet snel genoeg op ontdekking gaan. Siem Reap is een klein stadje en na een tijdje ronddwalen, hadden we een verfrissing verdiend dus al snel zaten in de lokale bar onze eerste Angkor pint te drinken. De eerste cultuurshock volgde. De armoede in Cambodia is nog erger dan in Thailand. Overal zie je de gevolgen van de landmijnen .. mensen met verloren ledematen die hoopvol op straat elke farang ophouden om toch maar een paar dollars te vergaren. Het is schrijnend en erg confronterend. Maar dit is helaas de realiteit .. de utopie dat één persoon het leed van de wereld kan bestrijden is al lang niet meer aan mij besteed. Het zou een mooi streefdoel zijn, maar is het niet een beetje naïef? Het zet alleszins genoeg stof tot nadenken.

De volgende ochtend stond Aan ons met brede glimlach op te wachten. Hij had een tuktuk geregeld die ons de komende dagen zou escorteren doorheen de eeuwenoude geschiedenis van de Khmer. Zonder enige discussie was het eerste programmapunt Angkor Wat zelf. Vol verwachtingen trokken we naar het grootste religieuze gebouw ter wereld. In de verte zagen we Angkor schitteren in de vroege ochtendzon. Het was indrukwekkend, maar toch bleef ik zuinig in mijn superlatieven. Dit immense bouwwerk wordt het hoogtepunt van de Khmer beschaving genoemd. Qua oppervlak laat het inderdaad een diepe indruk na, maar het was pas toen we aan de volgende tempel kwamen dat ik vol bewondering achteroverviel. De Bayon. De tempel met de 216 gezichten van de boddhisattva Avalokitschvara. Een prachtige chaos die iets mystiek uitstraalde en me tegelijkertijd koude rillingen bezorgde. Hier kon ik uren in gedachten verdwalen. Het was prachtig! De volgende Khmer tempels stonden in de schaduw van de oh zo indrukwekkende Bayon. Tot we aan Ta Phrohm kwamen, de beruchte tempel waar Lara Craft met een lenige uppercut al haar tegenstanders uitschakelde (een vermeldenswaardig detail). De tempel was helemaal in de wurggreep van klimplanten, mossen en lianen. Gigantische wortels van boomreuzen zijn over de eeuwen heen vergroeid in de fundamenten van de tempel, waardoor je je plots enorm klein voelt. Weer een prachtig staaltje van when nature strikes. De overige tempels waren mooi, maar in alle eerlijkheid had ik na een paar dagen ronddwalen in Angkor een overdosis Khmer tempels. Tijd om een beetje plaatselijke folklore op te snuiven. Gelukkig is Siem Reap een stadje dat lééft! De Bar Street was een goed alternatief om alle vermoeidheid even weg te spoelen. Die avond konden we het niet nalaten om clichématig in de Angkor What? iets te gaan drinken – en blijkbaar waren we niet de enige farangs die hier de ironie in konden vinden. De emmertjes Mekong whiskey werden massaal aangevoerd en de oppervlakkige smalltalks onder de backpackers werden in de late uurtjes steeds makkelijker verteerbaar. De dag nadien namen we met gemengde gevoelens afscheid van Cambodia. Het was de moeite, maar it's good to be back home!

Een traan en een glimlach. Na zeven maanden lief en leed delen, samen plezier maken, samen over de pot hangen en ongelooflijk gekke fratsen uithalen is het afscheid gekomen. Exit Jitse. Het is een beetje vreemd zo zonder m'n maatje hier. Samen zijn we vol verwachtingen aan dit avontuur begonnen. In de donkere achterhoeken van de kantoren in Wemmel zaten we al wilde plannen te maken om Thailand te veroveren. Veni, vidi, vici. En zo was het ook. Vanaf dag één dolle pret. Met Shir erbij waren we de 3 bitches die de straten van Bangkok onveilig maakten. Nostalgie naar de heilige drievuldigheid .. dat waren de tijden! De goede en de slechte momenten – voor alles was er maar één remedie: hup, en de fles Sangsom was geopend. En dit zullen de Thai tot op heden geweten hebben. Na Shir is nu ook Jitse foetsie en blijf ik hardnekkig de traditie verderzetten. JITSE – ik ga je missen .. MAAR this is not the end, it's only the beginning! Wait and see .. Da hood girlie!