la proxima estacion: thailand

.. au bout d'un silence

Friday, January 20, 2006

Na de avonturen in Vietnam werden al meteen wilde plannen gesmeed voor een nieuwe bestemming. Kuala Lumpur stond al een tijdje op het verlanglijstje en samen met collega Evelyn vertrok ik voor een paar dagen naar de Maleisische hoofdstad.

Wegens tijdgebrek, begonnen we vrijwel halsoverkop aan deze citytrip. Op de luchthaven wisten we nog snel een aantal informatiebrochures door te nemen. Veel bleef ons niet echter bij en al snel sloten we aan bij de rij voor de check-in. Voor ons stond een koppel doorgewinterde backpackers die het niet konden nalaten hun kennis ongevraagd met iedereen te delen. In hun Amerikaans enthousiasme spraken ze als volleerde Lonely Planets over KL, want zo zouden de Maleisiers hun stad ook noemen, als ware ze hier al ontelbare keren geweest. Met plaatsvervangende schaamte probeerden we dit hele tafereel te negeren.

Na een paar uur vliegen, kwamen we toe op de luchthaven van – jawel – KL. Met de hypermoderne exprestrein waren we op welgeteld 28 minuten in het centrum van Kuala Lumpur. Het was al laat en we moesten nog snel ergens een slaapplaats zien te vinden. In Chinatown werden we aangesproken door een vreemd uitziende man, die voor ons een guesthouse zou regelen. Op dit late uur kon ik me van een sceptische blik ontdoen en blindelings volgden we hem naar zijn "little paradise". Wat volgde was een heuse ontnuchtering! Een bescheiden kamertje waar net 2 bedden in pasten mét als klein decoratief element een ventilator die op dat moment (oeps!) deffect was. Een kakkerlak wist nog snel onder het bed te verdwijnen, maar helaas had ik deze actie vol afgrijzen in het vizier. Verdere details bespaar ik jullie ..

In de eerste de beste kroeg hebben we ons noodlot met een paar frisse pinten weggespoeld, maar de realiteit werd niet vertroebeld. Na een helse nacht konden we niet snel genoeg vluchten uit dit hol van verderf. Iets verderop hadden we een gezellig hotelkamertje gevonden dat voorzien was van voldoende comfort. Na een verkwikkende douche, badend in de nieuwverworven luxe, was het tijd om op verkenning te gaan. We slenterden even rond in de kleine straatjes van Chinatown tot we uiteindelijk terecht kwamen aan een hindoetempel. Toeval wilde dat er uitgerekend die dag een belangrijke ceremonie plaatsvond. We werden aangesproken door Thumbi, een diepgelovige hindoe die erop aandrong onze toekomst te voorspellen. Ik werd er niet veel wijzer van, maar besloot op zijn aanraden toch nog even snel een offer te brengen aan de hindoegod Ganesh. We lieten de hindoetempel achter ons, met in de verte Thumbi die ons nog steeds stond na te wuiven. Al met al een vreemde ontmoeting.

Na een tijdje doelloos wandelen werden meteen de eerste indrukken gevormd. Kuala Lumpur is groot en druk, maar de chaotische wirwar die je in andere Aziatische steden hebt, ontbreekt hier. Typerend is dat de stad een grote verscheidenheid aan culturen brengt. Indiërs, Chinezen, moslims leven hier vreedzaam naast elkaar – hindoetempels, moskeeën en oude koloniale gebouwen worden overschaduwd door torenhoge wolkenkrabbers die dan weer het silhouet van een ultramoderne stad vormen. Na een dagje rondkuieren in de aangename stadsdrukte van KL, keerden we terug naar Chinatown. Het duurde even voor we ons een weg konden banen door het overaanbod dvd's, Chanels en rolexen, maar uiteindelijk vonden we een gezellig restaurantje in het hartje van Chinatown waar we tussen de Chinezen en de Maleisiers een paar lokale delicatessen degusteerden. De uithangborden met "do not spit" zorgden voor algehele hilariteit. De Chinezen hebben namelijk de vreselijke gewoonte om tussen de maaltijd even smakelijk op de grond te spugen .. ik vond het fantastisch! Voldaan strompelden we terug naar onze hotelkamer. De tweede nacht verliep een stuk zorgelozer dan de eerste – dit keer bleef al het ongedierte mooi verstopt in een of andere hoek. Ik vergaf mezelf dit kleine beetje gezichtsbedrog.

De dag nadien waren we weer helemaal klaargestoomd voor meer nieuwe ontdekkingen. Shopping day! Kuala Lumpur is één groot winkelparadijs! De ene mall naast de andere – het was om van te duizelen! Na uren winkelen kwamen we gepakt en gezakt terug met onze nieuwste veroveringen. Decadent shoppen kan je het niet echt noemen, want alles wordt hier aan belachelijke prijzen verkocht. Ik was voldaan. S'Avonds waren we uitgenodigd in de reggae bar om de hoek. De emmertjes whisky werden speciaal voor ons aangevoerd en de muziek bracht ons in de mood voor meer. Tja .. het was een korte nacht en er ging ons nog een lange dag tegemoet. Na een typisch oosters ontbijt, konden we er weer tegenaan.

Het is echt een verademing om even te verdwalen in de verschillende charmante bouwstijlen van Kuala Lumpur, alles is er zo kleurrijk dat je er oprecht vrolijk van wordt. De skyline van de stad wordt volledig gedomineerd door de hoogste gebouwen ter wereld. De Petronas towers staan ergens bovenaan dit lijstje – maar liefst 452 m hoog en 88 verdiepingen! Dat moesten we natuurlijk gezien hebben! Helaas is het er de eerste dagen wegens nalatigheid (hmm..) niet van gekomen. De shopping day had ons zo gehypnotiseerd dat we bijna blindelings de weg naar alle shopping centra wisten te vinden. De laatste dag was unaniem uitgeroepen tot dé Petronas dag. Enthousiast liepen we naar de balie en bestelden we onze tickets. De mevrouw achter de balie keek ons mooi maar meedogenloos aan en vertelde ons dat we te laat waren. Te laat? Blijkbaar zijn de veiligheidsvoorschriften sinds de aanslagen van 11/09 streng verhoogd en wordt er dagelijks een maximum aantal bezoekers toegelaten. Een beetje aandringen hielp ons niet verder. We besloten dan maar om voor de vrouwelijke charmes te gaan – met onweerstaanbare puppy oogjes en een hulpeloze pruillip vertelden we aan iedereen die het al dan niet wilden horen, dat we speciaal van België waren overgevlogen om de Petronas torens te zien. Goh – ik zou er persoonlijk niet intrappen, maar ergens moeten we toch geloofwaardig uit de hoek gekomen zijn. We kregen meteen 2 tickets in de handen geduwd en een paar minuten later stonden we op de skybridge die de 2 torens van elkaar scheidt. Het was een indrukwekkend zicht over de stad! Vanuit de hoogte keken we neer over Kuala Lumpur, met het licht van de ondergaande zon dat prachtig reflecteerde in de ramen. Ik genoot in alle stilte tot plots de lucht helemaal overtrokken werd door loodgrijze wolken. Een harde knal kondigde een tropische regenbui aan. We namen de lift terug naar beneden en zochten ons heil in een voorbijrijdende taxi .. nog nagenietend van de afgelopen dagen, was het weeral tijd om afscheid te nemen. Kuala Lumpur: een aanrader!

Friday, January 13, 2006

Vietnam. Na een paar dagen hardnekkig onderhandelen op de Vietnamese ambassade, was het eindelijk zo ver! Goodmorning Vietnam! Aan de oevers van de rode rivier zag ik in de verte Hanoi schitteren in de vroege ochtendzon. Voor ik het goed en wel besefte kwam ik terecht in het stadsgewoel van de Vietnamese hoofdstad. Het getoeter van de bromfietsen was meteen allesoverheersend. Op elke hoek stonden straatverkopers gewillig hun lokale delicatessen voor een appel en ei te verkopen. De typische rijsthoedjes leken overal op te duiken in de grootstad. Het hele decor is een bedrijvigheid die fascineert, maar tegelijkertijd ook moe maakt. Tijd om de rust van de tempels en de pagodes op te zoeken. Meteen werd duidelijk dat religie in Vietnam een smeltkroes is van allerlei invloeden. Zo heb je een mix van boeddhisme, taoisme, confuscianisme .. Ik heb het idee dat de Vietnamees hier zelf ook niet echt een verklaring aan kan geven. Na de eerste vuurdoop met de Vietnamese cultuur was het tijd voor een culinaire stop bij KOTO. Onder het motto 'know one teach one' probeert KOTO straatkinderen een kans op een betere toekomst te bieden. Een erg moedig project. Vanachter het raam nam ik de stadsdrukte waar. Ergens was er nog de vage Franse invloed, die vervlogen tijden deed oproepen. De koloniale villa's doen denken aan een of andere vooroorlogse westerse stad. Een gevoel dat in de oude stad nog meer wordt benadrukt. Met een van de talrijke cyclo's liet ik me op sleeptouw nemen door het labyrint van kleine straatjes, een wir war van 36 gildes waar ieder z'n eigen ambacht nog steeds uitvoert. Een traditie die van generatie op generatie wordt overgedragen. De kleurrijke winkeltjes die steeds meer hun opmars maken in de oude stad, zorgen voor een aangename afwisseling. Maar veel tijd om te shoppen is er niet. s'Avonds had ik afgesproken met oud collega Wouter. Het was een aangenaam weerzien dat uiteraard gepaard ging met een paar overdadige pintjes en vietnamese loempia's. De dag nadien werd ik helemaal ondergedompeld in de Vietnamese cultuur. Het bekende Hoan Kiem meer was een verademing temidden de verkeerschaos, het mausoleum van Ho Chi Minh deed enkel nog kille herinneringen oproepen aan de vroegere gloriedagen, de tempels en pagodes bleven stralen in hun eenvoud. In het oude kwartier raakten we verzeild in een van de vele Bia Hoi's. Deze lokale bierstalletjes worden druk bezocht door locals, die de stadsdrukte even laten voor wat ze is en genieten van een frisse pint. De kleine plastieken stoeltjes en bijbehorende tafels zorgen voor een vreemde gezelligheid. De trend was gezet. s'Avonds gingen we de meer "trendy" bars van Hanoi opzoeken. Na een paar pintjes sloten we aan bij een paar locals. Helaas zijn de Vietnamezen even slechte drinkers als de Thai en werden de bars vroegtijdig gesloten. Een paar Australiers wisten ons mee te lokken naar een nieuwe bar, iets buiten het centrum van Hanoi. We kwamen terecht in een walhalla van backpackers en expats, een donkere kroeg die ons naar aangenamere sferen bracht. Punk, 60ies, rock'n'roll en techno werden schaamteloos door elkaar gedraaid .. een aanstekelijke mix van foute combinaties! In de vroege uurtjes werden we door de ochtendspits naar huis geescorteerd op een van de bromfietsjes, de adrenaline gutste me door het lijf en ik was op slag nuchter. Wat een belevenis!

Na een paar dagen Hanoi verlieten we de stad, op naar het pittoreske havenstadje Haiphong. Onderweg volgde pas de echte cultuurshock. Zo werd me verteld dat de talrijke resto's langs de baan er een aantal vreemde culinaire gewoontes op nahielden. Al lachend nam ik dit vertelseltje op - met dit soort grappen en grollen wil men gewoon de domme toerist shockeren, meer niet. Het was pas toen ik een scooter zag voorbijrijden met daarop een lading dode honden, dat ik de lugubere humor ervan begon in te zien. Uiteindelijk bleek ik dan toch die domme toerist te zijn .. Ergens zijn we allemaal op zoek naar zoveel mogelijk cultuurverschillen, maar eens het zo ver is lijken we allemaal te vervagen in onze oude westerse waarden. Halsstarrig sloot ik de ogen, om uiteindelijk tot dit besef te komen. Een paar uur later was het aangenaam uitblazen in Haiphong, de realiteit van de hondenrestaurants was verteerd. In de namiddag stond er een fietstocht op het programma - met de haren in de wind, door de rijstvelden van Vietnam. De locals waren duidelijk nog niet gewend aan de horde toeristen die de dorpjes kwam doorgefietst. Met even veel bewondering keken wij naar hun, en zij naar ons. De natuur was adembenemend, maar slechts een voorbode van wat er nadien nog volgen zou. Halong Bay. Een uniek natuurverschijnsel dat door Unesco is uitgeroepen tot Werelderfgoed.
De meer dan 3000 kleine eilandjes, omgeven door gigantische rotsformaties zorgen voor een spectaculair landschap! Nog helemaal onder de indruk van Halong Bay reden we verder naar Tam Coc, een stadje op het Vietnamese platteland met nog meer kalksteenformaties. Tam Coc riep de sprookjesachtige sfeer van de Efteling op. Met een roeibootje vaarden we door de verschillende grotten. Het decor was fenomenaal, de serene stilte van de natuur oorverdovend. Langs alle kanten werden we omringd door rotsformaties die uit het niets leken te verschijnen.

Na de rust van het platteland leek de anarchie der tweewielers in Hanoi des te meer overweldigend. Het is een prachtig contrast, dat Vietnam zeker het bezoeken waard maakt. Voldaan kwam ik terug aan in Bangkok. Het was meer dan de moeite!

Sunday, January 01, 2006

SAWASDEE PIMAI! In Thailand wordt oud op nieuw uiteraard ook feestelijk ingezet. Na een gezellig avondje tafelen met de collega's, was het tijd voor de final countdown. Op naar Pratunam, uitgeroepen tot de place to be om nieuwjaar te vieren. De urbane jungle van Bangkok leek dit keer z'n absolute piek te bereiken. Grote videoschermen zoomden in op de immense massa feestvierders, het straatbeeld op oneindig. Het geheel was een kleurrijke caleidoscoop die de massahysterie perfect wist waar te nemen. Net toen ik me iets teveel begon te focussen op de chaos, begon het aftellen. 10 .. 9 .. 8 .. HAPPY NEW YEAR! Heel even kon ik mezelf terugvinden in het enthousiasme dat al die duizenden mensen rondom mij zo dreef. Leve de nieuwjaarshype! Gelukwensen werden je langs alle kanten naar het hoofd geslingerd, volslagen onbekenden kwamen je al het geluk van de wereld toewensen en ontelbare sms'jes overladen de gsm netwerken om dan ergens aan de andere kant van de wereld aan te spoelen. Tijd om te feesten! In de Mountainbike Bar werden we met klinkende glazen onthaald op het nieuwe jaar. Het feestgedruis was niet te overzien. Uiteraard moest het nieuwe jaar swingend worden ingezet en daar was de perfect party voor. Goldie was die avond guest dj op de RCA en dit wilde ik voor geen geld missen! Blijkbaar was ik niet de enige .. de RCA was die avond een bijenkorf van jewelste. Thaise dames in schaarsgeklede kerstoutfits die uitbundig stonden te dansen op de laatste hits, farangs die aan de lokale cocktailbars hun goede voornemens aan het verdrinken waren .. het was feest tot in de vroege uurtjes! Absoluut hoogtepunt was Goldie, die een prachtig staaltje drum'n'bass tevoorschijn toverde. De muziek was perfect, de sfeer uitzinnig en de alcohol de boosdoener. Feestgangers die het crescendo van lolligheid niet meer konden bijhouden, deden me beseffen dat het tijd was om naar huis te gaan. In gedachten dwaalde ik af naar een welverdiende nachtrust, tot plots mijn gemoedsrust verstoord werd. Een brits accent en een brede glimlach die de gouden tanden net iets te herkenbaar maakten .. Goldie!! Vijf minuten moed was er nodig, meer niet. Na een vreemd gesprek over blaffende honden in Snatch, ze zermans en wodka splitsten onze wegen - hij in een blitse racemachine en ik in een meer bescheiden variant. Happy New Year!