Na een busrit van 5 uur langs kleine atypische Thaise dorpjes zag ik in de verte een azuurblauwe zee met een paar wilde rotsen in het zonlicht opdoemen. Ko Chang. Hier begon het grote genieten! Mijn Thaise buurman voorzag me ongevraagd van noodzakelijke achtergrondinformatie. Met een beetje verbeelding zou Ko Chang vanuit vogelperspectief op een immense olifant (vandaar "chang") lijken. "Oh really?" Een geforceerde glimlach deed hem het zwijgen opleggen. Dobberend op de ferry zag ik het vaste land achter me vervagen. Het vakantiegevoel begon stilaan tot me door te dringen ..
Gepakt en gezakt meerde ik aan op het eiland. Blijkbaar was ik niet de enige die een retraite op een bounty eiland in gedachten had. Aan de steiger stond een tiental taxi chauffeurs de net aangespoelde toeristenstroom te ronselen. Ik koos er willekeurig eentje uit die me naar mijn uitvalsbasis zou escorteren. Lonely Beach - de naam klinkt meer verlaten dan in werkelijkheid, maar de sfeer is op z'n minst exotisch te noemen. Met maar liefst 20 zaten we op elkaar gepropt in de pickup - een beetje economiseren, dacht de Thaise chauffeur waarschijnlijk. Tijdens een rit van duizend en een bochten, leerde ik 2 Duitsers kennen, Ralf (die later zou omgedoopt worden tot "Lalf") en Martin (die ik dan weer uit nostalgie naar foute schlager muziek en lederhosen af en toe verwarde met "Helmut"). Ze germans werden mijn nieuwe partners in crime. Na de gebruikelijke kennismakingsronde werden we gedropt bij een klein, idyllisch plekje. Paradise Cottage. Kleine, gezellige bamboehutjes - back to basics maar uiterst charmant - met zicht op een azuurblauwe zee. Ik was helemaal onder de indruk! Bekomen van al dit moois, zat er niets anders op dan te klinken op onze nieuwe heimat. Met het geluid van golven die kapot slaan in de branding en de prachtige kleurenschakeringen van een ondergaande zon, lieten we ons bedienen op een glaasje witte wijn. Heerlijk ..
s'Avonds ging ik met mijn nieuwe vriendjes op verkenning. Lonely Beach is een doolhof van resorts - het ene al wat fraaier dan het andere - waarin je je makkelijk verloren waant. Na een beetje rondzwerven belandden we in de Treehouse - een klein paradijs voor doorwinterde hippies en backpackers. De cocktails maakten de zintuigen er niet scherper op en op het einde van de avond was ik een beetje gedesorienteerd. Gelukkig werd ik naar huis geescorteerd door een paar bereidwillige Aussies die ik me nadien niet meer zo helder voor geest zou kunnen halen.
De volgende ochtend werd ik wakker met een paar vreemde geluiden op de achtergrond. Nieuwsgierig keek ik uit mijn raampje en zag ik een van de Thaise locals druk in de weer met cocosnoten van de bomen te schudden. "Before they kill farang", lachte hij me vriendelijk toe. In de lobby lagen ze germans languit in een hangmat te bekomen van de nacht voordien. Ik besloot mijn roes uit te slapen op het strand, maar ongestoord zonnen zat er helaas niet in. Het was komen en gaan van verkopers die hun sierraden en fruit aan de man probeerden te brengen. Jet, een vriendelijke dame die de hele tijd aan iedereen die het al dan niet wilde horen "happy new year" verkondigde, was een van de verkopers. Uit medelijden kocht ik een zakje verse ananas van haar, waarop ik werd beloond met een brede glimlach van welgeteld twee tandjes.
Op het strand word je lui. Opstaan, zonnen, zwemmen, zonnen .. het leven wordt plots zo simpel. De realiteit lijkt aan een sneltempo aan je voorbij te gaan. Hier kan en mag alles!
En dan is het plots oudjaar! Samen met ze germans en een paar nieuwe leden van onze gang, waaronder een sympathiek belgisch koppeltje trekken we naar de Treehouse waar we ons tegoed deden aan een seafood barbecue. Een paar buckets whisky cola verder, begon de countdown. Er werden overal kleine vuurwerkstokjes uitgedeeld en op exact middernacht was het de big bash - vuurwerk en happy new year! Iets na middernacht brak er een kleine crisis los, want de alcohol was zo goed als op. Ik liet me de ironie niet ontgaan .. This is Thailand folks! Maar het was nieuwjaar en niets kon de pret bederven! Op lauw bier danste ik de nacht door om uiteindelijk bij een prachtige zonsopgang in slaap te dommelen. Sawasdee pimai!
Gepakt en gezakt meerde ik aan op het eiland. Blijkbaar was ik niet de enige die een retraite op een bounty eiland in gedachten had. Aan de steiger stond een tiental taxi chauffeurs de net aangespoelde toeristenstroom te ronselen. Ik koos er willekeurig eentje uit die me naar mijn uitvalsbasis zou escorteren. Lonely Beach - de naam klinkt meer verlaten dan in werkelijkheid, maar de sfeer is op z'n minst exotisch te noemen. Met maar liefst 20 zaten we op elkaar gepropt in de pickup - een beetje economiseren, dacht de Thaise chauffeur waarschijnlijk. Tijdens een rit van duizend en een bochten, leerde ik 2 Duitsers kennen, Ralf (die later zou omgedoopt worden tot "Lalf") en Martin (die ik dan weer uit nostalgie naar foute schlager muziek en lederhosen af en toe verwarde met "Helmut"). Ze germans werden mijn nieuwe partners in crime. Na de gebruikelijke kennismakingsronde werden we gedropt bij een klein, idyllisch plekje. Paradise Cottage. Kleine, gezellige bamboehutjes - back to basics maar uiterst charmant - met zicht op een azuurblauwe zee. Ik was helemaal onder de indruk! Bekomen van al dit moois, zat er niets anders op dan te klinken op onze nieuwe heimat. Met het geluid van golven die kapot slaan in de branding en de prachtige kleurenschakeringen van een ondergaande zon, lieten we ons bedienen op een glaasje witte wijn. Heerlijk ..
s'Avonds ging ik met mijn nieuwe vriendjes op verkenning. Lonely Beach is een doolhof van resorts - het ene al wat fraaier dan het andere - waarin je je makkelijk verloren waant. Na een beetje rondzwerven belandden we in de Treehouse - een klein paradijs voor doorwinterde hippies en backpackers. De cocktails maakten de zintuigen er niet scherper op en op het einde van de avond was ik een beetje gedesorienteerd. Gelukkig werd ik naar huis geescorteerd door een paar bereidwillige Aussies die ik me nadien niet meer zo helder voor geest zou kunnen halen.
De volgende ochtend werd ik wakker met een paar vreemde geluiden op de achtergrond. Nieuwsgierig keek ik uit mijn raampje en zag ik een van de Thaise locals druk in de weer met cocosnoten van de bomen te schudden. "Before they kill farang", lachte hij me vriendelijk toe. In de lobby lagen ze germans languit in een hangmat te bekomen van de nacht voordien. Ik besloot mijn roes uit te slapen op het strand, maar ongestoord zonnen zat er helaas niet in. Het was komen en gaan van verkopers die hun sierraden en fruit aan de man probeerden te brengen. Jet, een vriendelijke dame die de hele tijd aan iedereen die het al dan niet wilde horen "happy new year" verkondigde, was een van de verkopers. Uit medelijden kocht ik een zakje verse ananas van haar, waarop ik werd beloond met een brede glimlach van welgeteld twee tandjes.
Op het strand word je lui. Opstaan, zonnen, zwemmen, zonnen .. het leven wordt plots zo simpel. De realiteit lijkt aan een sneltempo aan je voorbij te gaan. Hier kan en mag alles!
En dan is het plots oudjaar! Samen met ze germans en een paar nieuwe leden van onze gang, waaronder een sympathiek belgisch koppeltje trekken we naar de Treehouse waar we ons tegoed deden aan een seafood barbecue. Een paar buckets whisky cola verder, begon de countdown. Er werden overal kleine vuurwerkstokjes uitgedeeld en op exact middernacht was het de big bash - vuurwerk en happy new year! Iets na middernacht brak er een kleine crisis los, want de alcohol was zo goed als op. Ik liet me de ironie niet ontgaan .. This is Thailand folks! Maar het was nieuwjaar en niets kon de pret bederven! Op lauw bier danste ik de nacht door om uiteindelijk bij een prachtige zonsopgang in slaap te dommelen. Sawasdee pimai!
