“Did you bring your camera?” Terwijl de taxi er met tierende banden vandoor scheurde draaide Papawat zich grijnzend om. Neen, ik had mijn camera niet bij. Waarom zou ik? Ik liet deze vraag even op de oppervlakte dobberen. Met een zucht zag ik de ellenlange file van taxi’s en tuktuks voor me. Elke dag proberen zo’n 3 miljoen auto’s zich hopeloos te verplaatsen door het stadsverkeer .. een geruststellende gedachte tijdens het spitsuur. Het was pas een uur later, toen ik de verte een futuristisch gebouw uit de smog zag tevoorschijn komen dat ik besefte dat Papawat dit met ernst meende. Welcome to Suvarnabuhmi ....

Na jaren van loze beloftes is de nieuwe luchthaven van Bangkok dan toch een feit. Suvarnabuhmi – de Thai spreken het uit als ware het een nieuwe chocoladesmaak, smeltend op de lippen – moet de ietwat verouderde Don Muang vervangen. En Thailand zou Thailand niet zijn mocht dit niet met veel poeha gevierd worden. De luchthaven werd vanochtend gezegend door een paar hooggewaardeerde monniken. For protection, zoals de Thai hun geloof zo mooi verklaren. Maar zelfs het wakende oog van boeddha kon de chaos die er vandaag heerste niet ontzien. Een mix van nieuwsgierige Thai (de gele T-shirts die gedragen worden ter ere van de koning, worden me steeds waziger voor ogen) en farang in dikke winterjassen liepen elkaar de hele tijd voor de voeten. In de massa verloor ik Papawat uit het zicht .. Ik liep een beetje verloren in de toeristenstroom en besloot dan maar zelf op verkenning te gaan. Luchthavens zijn de meest fascinerende plekken om even stiekem de voyeur uit te hangen. Jaloers keek ik toe hoe koppeltjes innig omhelzend met elkaar verenigd werden, minder jaloers en eerder met een blik van diepe ontzetting keek ik toe hoe het Pattaya volkje met een zelfvoldane blik uit de arrival gate kwam gewaggeld. Toen zag ik Papawat .. met de camera in de aanslag stond hij van elke uitvalshoek foto’s te nemen van de nieuwe luchthaven. (Effe off the record, Papawat is 64 jaar en doet me in al mijn jeugdsentiment denken aan Balou van het Jungle Book) Een hartverwarmend plaatje! Ik baande me een weg door de massa. Papawat nam me bij de arm en zo gingen we breed glimlachend de Thaise geschiedenis in ..

This is our revolution, zei de taxichauffeur een beetje sinister terwijl we voorbij het parlementsgebouw reden. Dromerig staarde ik uit het raam. Terwijl ik rustig op mijn luie derrière aan het strand lag te bakken, is er in Thailand een staatsgreep gebeurd. Jawel, een militaire coup!

Een groepje militairen stond voor hun tanks gewillig te poseren voor nieuwsgierige voorbijgangers. Er heerste een opgewonden drukte. Kinderen, speciaal uitgedost in legeruniformen, werden in de armen van de militairen geduwd terwijl de trotse ouders dit unicum op de lens vereeuwigden. Thaise jongedames poseerden dan weer iets meer gewaagd in schaars geklede outfits – ongetwijfeld een verwoede poging om in gratie te vallen bij de militairen. Ja, dit zijn de nieuwe helden van Thailand!

Om van de nood een deugd te maken werd er aan heel deze kermis uiteraard ook een zekere amusementswaarde gekoppeld. Hoe kon het ook anders? Gele ballonen, glow in the dark sticks, bloemen etc. dit hele kleinood werd als zoete broodjes verkocht! De kern van de hele zaak – de militaire coup zelf – leek ergens op de bodem te dobberen.

Maar goed. Even de feiten op een rijtje. Brein achter de militaire coup is generaal Sonthi – een man die in een vorig leven nog samen met beste vriend Thaksin luidop droomde van een democratie. Helaas raakte Thaksin de afgelopen jaren steeds meer verblind door grootheidswaanzin. De veelbelovende programmapunten die hem als eerste minister aanvankelijk populair maakten, werden steevast vervangen door eigenbelang. De persvrijheid werd subtiel aan banden gelegd, de democratische rechten werden in eigen voordeel aangepast en te pas en te onpas ging Thaksin belangrijke posities opvullen met bondgenoten.

De staatsgreep wordt gelegitimeerd als noodkreet om een einde te maken aan de corruptie en de politieke impasse die Thailand meer dan een jaar in haar greep hield. De militaire junta heeft zich ondertussen uitgeroepen als verdediger van de democratie. Hun voornaamste doelstelling is om het land te redden van de corrupte praktijken van de regering Thaksin. Helaas blijkt uit de recente geschiedenis dat staatsgrepen in Thailand niet steeds de oplossing zijn …

Nu rijst misschien nog de vraag: Thaksin amen en uit? Voorlopig nog niet helemaal .. wie een veldslag verliest, verliest daarom nog geen oorlog. Thaksin blijft voor vele Thai een ware held. Gisteren nog heeft een taxichauffeur zijn ongenoegen voor de staatsgreep geuit door met z’n taxi in te rijden op één van de tanks. Resultaat: een paar gekneusde ribben en een fikse schadevergoeding. Thaksin zelf heeft ondertussen zijn boeltje gepakt en zit nu in zijn riante villa in de westhoek van Londen aan een instant noedelsoepje te slurpen …