Vakantie! Het kon ook aan een naderende najaarsdepressie liggen, maar dit keer had ik even nood om de vleugels te spreiden en met het eerste het beste vliegtuig een nieuw stukje van de wereld te ontdekken. Zorgvuldig koos ik mijn doelwit uit: Cambodia. De ruines van Angkor Wat stonden al een tijdje op het verlanglijstje. Samen met mijn collega Glenn – die heel uitzonderlijk ook een paar daagjes vrij had – werden de plannen realiteit. Voor ik het goed en wel besefte zaten we op het vliegtuig richting Siem Reap. Met de Lonely Planet onder de arm kwamen we gepakt en gezakt toe op Cambodiaans grondgebied, waar we meteen werden overvallen door opdringerige taxi's die ons met grote dollartekens in de ogen verwelkomden in hun land. Na een beetje onderhandelen werden we op sleeptouw genomen door Aan, een lokale Cambodjaan, die ons via een paar stoffige wegen naar onze guesthouse bracht. Veel tijd om te rusten was er niet, we konden niet snel genoeg op ontdekking gaan. Siem Reap is een klein stadje en na een tijdje ronddwalen, hadden we een verfrissing verdiend dus al snel zaten in de lokale bar onze eerste Angkor pint te drinken. De eerste cultuurshock volgde. De armoede in Cambodia is nog erger dan in Thailand. Overal zie je de gevolgen van de landmijnen .. mensen met verloren ledematen die hoopvol op straat elke farang ophouden om toch maar een paar dollars te vergaren. Het is schrijnend en erg confronterend. Maar dit is helaas de realiteit .. de utopie dat één persoon het leed van de wereld kan bestrijden is al lang niet meer aan mij besteed. Het zou een mooi streefdoel zijn, maar is het niet een beetje naïef? Het zet alleszins genoeg stof tot nadenken.

De volgende ochtend stond Aan ons met brede glimlach op te wachten. Hij had een tuktuk geregeld die ons de komende dagen zou escorteren doorheen de eeuwenoude geschiedenis van de Khmer. Zonder enige discussie was het eerste programmapunt Angkor Wat zelf. Vol verwachtingen trokken we naar het grootste religieuze gebouw ter wereld. In de verte zagen we Angkor schitteren in de vroege ochtendzon. Het was indrukwekkend, maar toch bleef ik zuinig in mijn superlatieven. Dit immense bouwwerk wordt het hoogtepunt van de Khmer beschaving genoemd. Qua oppervlak laat het inderdaad een diepe indruk na, maar het was pas toen we aan de volgende tempel kwamen dat ik vol bewondering achteroverviel. De Bayon. De tempel met de 216 gezichten van de boddhisattva Avalokitschvara. Een prachtige chaos die iets mystiek uitstraalde en me tegelijkertijd koude rillingen bezorgde. Hier kon ik uren in gedachten verdwalen. Het was prachtig! De volgende Khmer tempels stonden in de schaduw van de oh zo indrukwekkende Bayon. Tot we aan Ta Phrohm kwamen, de beruchte tempel waar Lara Craft met een lenige uppercut al haar tegenstanders uitschakelde (een vermeldenswaardig detail). De tempel was helemaal in de wurggreep van klimplanten, mossen en lianen. Gigantische wortels van boomreuzen zijn over de eeuwen heen vergroeid in de fundamenten van de tempel, waardoor je je plots enorm klein voelt. Weer een prachtig staaltje van when nature strikes. De overige tempels waren mooi, maar in alle eerlijkheid had ik na een paar dagen ronddwalen in Angkor een overdosis Khmer tempels. Tijd om een beetje plaatselijke folklore op te snuiven. Gelukkig is Siem Reap een stadje dat lééft! De Bar Street was een goed alternatief om alle vermoeidheid even weg te spoelen. Die avond konden we het niet nalaten om clichématig in de Angkor What? iets te gaan drinken – en blijkbaar waren we niet de enige farangs die hier de ironie in konden vinden. De emmertjes Mekong whiskey werden massaal aangevoerd en de oppervlakkige smalltalks onder de backpackers werden in de late uurtjes steeds makkelijker verteerbaar. De dag nadien namen we met gemengde gevoelens afscheid van Cambodia. Het was de moeite, maar it's good to be back home!