Na bijna twee jaar op Thaise bodem, begon het stilaan aan me te knagen dat ik de maagdelijk witte stranden van de Andamanse Zee nog steeds niet gezien had. Ik ben namelijk niet zo’n strandganger – een uurtje strand is voor mij al voldoende om uit verveling elke strandkorrel te beginnen tellen. Maar toch .. een beetje gezonde zeelucht kan soms deugd doen? Zon, zee, strand … daar gingen we voor! Ik liet de drukte van Bangkok achter me en boekte vrijwel impulsief een last minute naar Phuket, de parel van het zuiden.

Het vakantiegevoel werd bij aankomst vrijwel meteen de kop ingedrukt met een fikse regenbui .. oeps vergeten, het is regenseizoen en blijkbaar hangen de onweerswolken tijdens deze periode dreigend over de parelwitte stranden. Een beetje sip slenterde ik naar één van de minibusjes die me naar m’n guesthouse zou brengen. Stoney Monday. Tja, zo voelde ik me ook wel een beetje. Als sardines werden we in een minibusje gepropt, met in de verte een azuurblauwe zee omgeven door een loodgrijze hemel. Ik had het me allemaal iets exotischer voorgesteld. Net toen ik rechtsomkeer wilde maken, werd ik aangeklampt door een luidruchtig figuur. Mijn nieuwe buurman stelde zich voor als Derrick from Canada. In al mijn bescheidenheid liet ik hem even uitrazen over zijn wilde avonturen in Azië, terwijl ik afwezig “yes” en “no” knik met af en toe een bijna gemeende “oh my god”. Het was een uur rijden tot in Patong Beach en geloof me, een uur kan soms lang duren. Mijn gesprekspartner bleek over een onuitputtelijke schatkamer aan anekdotes te beschikken. Bij aankomst aan de guesthouse besloot de Canadees dan maar dat we officieel vrienden waren geworden. En zoals het een goede vriend betaamd liet ik hem gewillig mijn bagage naar binnen dragen. Terwijl ik het nodige papierwerk aan het verrichten was, hoorde ik de Canadees ongegeneerd polsen of er nog een kamer vrij was. Zo gaat dat nu eenmaal bij hechte vriendschappen. De Thaise dame overhandigde me met een gemene knipoog de kamersleutel. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om collega Ellen te verrassen bij haar schoonheidsslaapje. Ellen was al een paar dagen voor mij naar Phuket vertrokken en blijkbaar was er al duchtig gefeest in mijn afwezigheid .. Een stevig ontbijt en een portie Canadees zouden Ellen weer terug bij haar positieven helpen. Phuket leek stilaan te ontwaken en een paar koffie’s verder verscheen er plots een stralende zon aan de oppervlakte. Ons Els – jawel, die goede oude Santa Maria veteraan – was ondertussen ook weer terug op deze wereld. Diezelfde avond werd onze eerste happy hour ingezet! Plaats van het onheil was Banghla Road – een straat waar de overdadige neonreclame blijkbaar inspeelt op het gemoed van de gemiddelde farang. Het is een verrukking om hier met een frisse pint stiekem in het vuistje te lachen. Els en collega Joris namen ons mee naar de U2 bar – een ietwat bescheiden bar met uitstekende muziek. Ik was onder de indruk. Goede vriend Jan was ook even de drukte in Bangkok ontvlucht en dat was meteen reden genoeg om even duchtig in de alcohol te vliegen! De shotjes werden op een stevig ritme achterover gekapt en al even snel waande ik me in hogere sferen ..

De volgende dag stond er een stralende zon aan een wel even helderblauwe hemel. Mijn geluk kon niet op! Een stevig ontbijt en een aspirine om de nachtbrakerij te verlichten gaven me voldoende energie om er tegenaan te gaan. Op naar het strand! De lokale beachboys reserveerden meteen een ligstoel in de zon. De middagzon reflecteerde prachtig in het water, ik deed m’n ogen dicht en sliep rustig m’n roes uit. “You need umbrella miss?”, een beetje verschrikt keek ik op. Achter me stond één van de beachboys behulpzaam klaar met een parasol. Helaas moest ik hem teleurstellen .. “Ok, you prefer barbecue?” Jaja, barbecue ... Onder het mom dat hij graag zijn Engels een beetje wilde opfrissen, ratelde hij maar door. Al snel liet mijn concentratie het afweten, waarop ik nadien ergens in een diepe duisternis rondzweefde .. Phuket, de parel van het zuiden … met een stevige dosis aftersun weliswaar.