Na de Teepee Bar heb ik mijn hart verloren aan de reggae bar. Bijna onvindbaar in het labyrint van kleine straatjes, ligt dit kleine paradijs verborgen. Een tuin met kampvuur, een kleine cocktailbar en een geweldige live band .. dat is de succesformule van Babylon!
De drijvende kracht achter de reggae bar is Boi – een kloon van captain Jack Sparrow met een al even geschifte gedachtegang. Maar dat laatste nemen we hem even niet kwalijk, want hij heeft wel dé bar van Chiang Mai uit de grond gestampt.
Elke avond is het feest in de reggae bar. En omdat het vrijdagavond was en het weekend dus een aanvang nam, beloofde het weer een avondje vol vrolijk vertier. De wodka stond in combinatie met ananas als een onvoortreffelijke waarborg voor plezier. Het is al bijna middernacht wanneer de live band de eerste reggae tonen inzette. “Are you enjoying yourselves?”, riep de zanger ons vanop het podium toe, waarop hij ons meteen het antwoorde verklapte “Say: yes!”. De Thaise dreadlocks stonden hevig heen en weer te zweven als teken van erkenning. Het was een vreemd zicht, maar op dat moment was ik waarschijnlijk al even uitbundig over de dansvloer aan het huppelen. De live band speelde die avond een thuismatch – het volk werd extatisch op de tonen van wijlen Bob Marley. Jah live!
In de late uurtjes had ik een vrolijk bond gezelschap van Thai om me heen verzameld. Iedereen zat in combinatie van alcohol en sigaretten een beetje diepzinnige bullshit te verkondigen en net toen het me allemaal een beetje te heftig begon te worden, was er Pong. Mijn redder in nood. Een paar weken geleden hebben we elkaar toevallig leren kennen, toen ik mijn glas whisky over zijn nieuwe schoenen liet vallen. Een geluk bij een ongeluk, want Pong ziet er vanaf nu persoonlijk op toe dat alles binnen de perken blijft.
De avond naderde stilaan zijn einde, maar de nacht was nog jong. In Thailand heerst er een avondklok, die er streng op toeziet dat alle bars ten laatste om 2u de deuren sluiten. De reggaetonen verdwenen stilaan op de achtergrond en de minimart had z’n laatste lading bier verkocht. Iedereen was nog in feeststemming en uit pure noodzaak besloten we dan maar om naar Spicy te gaan. Spicy is een foute discotheek – die dankzij een grote lading zwart geld tot de vroege uurtjes open blijft. Maar op dit uur kon ik me daar niet meer druk over maken. Ik danste even fout mee op de tonen van de laatste nieuwe r’n’b hits tot de vermoeidheid stilaan de bovenhand haalde. Dankzij de goeie zorgen van Pong werd ik door een tuktuk veilig naar huis geëscorteerd, terwijl de eerste marktkramers hun eetstalletjes al aan het opstellen waren … of misschien droomde ik dit maar?
De drijvende kracht achter de reggae bar is Boi – een kloon van captain Jack Sparrow met een al even geschifte gedachtegang. Maar dat laatste nemen we hem even niet kwalijk, want hij heeft wel dé bar van Chiang Mai uit de grond gestampt.
Elke avond is het feest in de reggae bar. En omdat het vrijdagavond was en het weekend dus een aanvang nam, beloofde het weer een avondje vol vrolijk vertier. De wodka stond in combinatie met ananas als een onvoortreffelijke waarborg voor plezier. Het is al bijna middernacht wanneer de live band de eerste reggae tonen inzette. “Are you enjoying yourselves?”, riep de zanger ons vanop het podium toe, waarop hij ons meteen het antwoorde verklapte “Say: yes!”. De Thaise dreadlocks stonden hevig heen en weer te zweven als teken van erkenning. Het was een vreemd zicht, maar op dat moment was ik waarschijnlijk al even uitbundig over de dansvloer aan het huppelen. De live band speelde die avond een thuismatch – het volk werd extatisch op de tonen van wijlen Bob Marley. Jah live!
In de late uurtjes had ik een vrolijk bond gezelschap van Thai om me heen verzameld. Iedereen zat in combinatie van alcohol en sigaretten een beetje diepzinnige bullshit te verkondigen en net toen het me allemaal een beetje te heftig begon te worden, was er Pong. Mijn redder in nood. Een paar weken geleden hebben we elkaar toevallig leren kennen, toen ik mijn glas whisky over zijn nieuwe schoenen liet vallen. Een geluk bij een ongeluk, want Pong ziet er vanaf nu persoonlijk op toe dat alles binnen de perken blijft.
De avond naderde stilaan zijn einde, maar de nacht was nog jong. In Thailand heerst er een avondklok, die er streng op toeziet dat alle bars ten laatste om 2u de deuren sluiten. De reggaetonen verdwenen stilaan op de achtergrond en de minimart had z’n laatste lading bier verkocht. Iedereen was nog in feeststemming en uit pure noodzaak besloten we dan maar om naar Spicy te gaan. Spicy is een foute discotheek – die dankzij een grote lading zwart geld tot de vroege uurtjes open blijft. Maar op dit uur kon ik me daar niet meer druk over maken. Ik danste even fout mee op de tonen van de laatste nieuwe r’n’b hits tot de vermoeidheid stilaan de bovenhand haalde. Dankzij de goeie zorgen van Pong werd ik door een tuktuk veilig naar huis geëscorteerd, terwijl de eerste marktkramers hun eetstalletjes al aan het opstellen waren … of misschien droomde ik dit maar?
