Na een lange busrit waarbij ik regelmatig indommelde, kwam ik eindelijk toe in Chiang Rai. Het was al een tijdje geleden en vol ongeduld keek ik uit naar dit kleine charmante stadje. Chiang Rai is in de meeste reisgidsen een kleine stip op de kaart, die voor velen onbeduidend is maar wat mij betreft is dit het best bewaarde geheim van Thailand.

Het was al laat toen we toekwamen, maar toch was ik één en al energie. Als een magneet wist ik blindelings m’n weg te vinden naar de Teepee Bar. Ik had er zo naar uitgekeken om weer even een paar uurtjes te verdwalen in de wondere gedachtegang van Tuu en z’n vriendjes. En hier was ik dan. In de verte zag ik een gedaante op me aflopen. Het was Tuu, het pronkstuk van de Teepee Bar en zo’n beetje mijn persoonlijke knuffelbeer.

Hij nam me nerveus onder de arm en begon meteen uitbundig te vertellen over z’n laatste wapenfeit. Z’n enthousiasme wekte mijn nieuwsgierigheid op en voor ik het wist stond ik bovenop een steile trap angstvallig naar beneden te turen. Een beetje terug in evenwicht nam ik de tijd om even rond te kijken. “This is it”, vol trots toonde Tuu zijn meesterwerkje: de nieuwe rooftopbar! Het hele terras was versierd met vreemde snuisterijen, waaronder een paar oude naaimachines die als stijlvol element prachtig stonden te schemeren in het kaarslicht, een paar skilatten die niet zouden misstaan in een gemutliche kneipe in de Zwitserse Alpen .. m’n oog viel vervolgens op een versleten riksja die met nauwkeurige precisie op de rand van het dak was geplaatst. Hoe was die in godsnaam daar beland?! Tuu stak meteen van wal met een heroïsch verhaal, maar al gauw verloor ik m’n concentratie en onder een prachtige sterrenhemel genoot ik van m’n glaasje Mekong whisky .. even waande ik me van de bewoonde wereld.

“Allez les Belges!”. Beneden aan de trap stond Mike, een fransman die samen met Tuu de Teepee Bar tot een succesformule heeft gemaakt. Het was vandaag z’n verjaardag en dat moest bien evidemment gevierd worden. De anders zo chaotische Mike ontpopte zich de hele avond als voortreffelijk gastheer: de dorstige monden werden rijkelijk gevuld met zelfgebrouwen whisky en er werd herhaaldelijk met de glazen getoast. Chok dee na ka. De konijntjes huppelden weer vrolijk rond, de muziek joelde uit de luidsprekers en een aantal Thai lagen een beetje verloren in het decor hun roes uit te slapen. Het werd weer een avondje om niet gauw te vergeten ..

Na een korte nacht, werd ik met een schel geluid wakker. “Good morning, this is your wake up call. Have a nice day”. Ik kon me nog net bedwingen om het vervloekte ding niet ergens tegen de muur te knallen. Maar al gauw werd de schaduw van het noodlot gevuld met een leuke gedachte. Met een dromerige blik zag ik in de verte de Doi Suthep schitteren. Hoe lang was dit niet geleden?!

Het was nog vroeg in de ochtend toen we de oude stad voorbijreden, maar er waren al veel Thai druk in de weer. De rit kwam me maar al te bekend voor. Het was weekend en de pleintjes waren gevuld met kleine eetstalletjes. Voor de kraampjes opengaan, wordt er eerst iets aan de geesten geofferd en vervolgens een klein schietgebedje gemaakt. Aan het standbeeld van de monnik Kruba Sriwichai stond een familie met jasmijnkransen in de hand te bidden. We verlieten de stad en begonnen aan de bergetappe. Na een beetje bochtenwerk, bereikten we eindelijk de tempel. Ik was bijna extatisch. Er triomfeerde een terug van weggeweest gevoel. De steile klim langs de monumentale trap nam ik er graag bij. Puffend maar voldaan groette ik de eerste monnik die ik boven tegenkwam. Als stil gebaar sloeg hij de ogen neer. Ik besloot om symbolisch een paar offers te brengen aan boeddha. De Thai keken me een beetje vreemd aan toen ik naast hen knielde, maar leken er verder niet veel aandacht aan te besteden. Achja, ik pas als farang misschien niet echt in het plaatje, maar ondanks mijn westerse mentaliteit blijft het boeddhisme een oneindige wijsheid. Kaarsen en wierrook walmden tussen het overdadige bladgoud. Een beetje verderop liet ik me zegenen door één van de oudere monniken. Met een mantra prevelde de monnik een tekst in het Pali. Good luck for you, voegde hij er nadien glimlachend aan toe. Ik kreeg een wit touwtje rond de arm en was weer van al m’n zonden verlost.

Een beetje verderop liep ik naar het panoramisch punt. Op heldere dagen heb je vanop de Doi Suthep een prachtig zicht over Chiang Mai, maar vandaag hing er een grote laag mist waardoor de tempel iets mystieks uitstraalde. De witte slierten mist waren in schril contrast met de gouden versieringen. Verdwaald in gedachten leek de tijd als een sneltrein aan me voorbij te razen. De afdaling verliep veel vlotter dan de steile klim omhoog. Geloof mij, tijdens het zomerseizoen is elke inspanning teveel .. maar dit keer had ik er bloed, zweet en tranen voor over.

Sawasdee pimai! Het Thaise nieuwjaar is weer volop aan de gang en ook dit jaar kan ik niet ontsnappen aan een verpletterende wateraanval. Met Songkran worden de weldaden van de natuur gevierd en dat is op z’n minst zacht uitgedrukt. Volgeladen pickups met water patrouilleren door de straten van Bangkok, op zoek naar hulpeloze voorbijgangers die droog proberen thuis te komen. Kinderen staan strategisch op elke straathoek gewapend met waterpistooltjes. Sommigen hebben potjes wit poeder bij dat breed over de wangen en het lichaam wordt gesmeerd. De slachtoffers ondergaan gewillig hun lot. Dit is de traditionele manier van nieuwjaar vieren. Het water is overigens een welgekomen verfrissing. Bij temperaturen van over de 30 graden, zorgt de stortvloed aan water voor heel wat plezier.

Samen met collega’s Veronique en Glenn waagden we ons aan de festiviteiten. We besloten met de tuktuk een ritje te maken door Bangkok. Onze chauffeur kreeg carte blanche: zolang er water mee gemoeid was, waren wij tevreden klanten. In volle vaart zoefde hij ervandoor. Er was vrijwel geen verkeer, maar de dreiging kwam vanuit onverwachte hoek. Nog geen 100 meter buiten het hotel kregen we meteen de volle lading. Happy Songkran!!! Veel tijd om te bekomen van de eerste waterdoop was er niet. “Farang, farang!!” Iets verderop zag ik een paar kinderen ondeugend grinniken en nog geen seconde later werden we getrakteerd op de volgende lading.

We reden verder door smalle straatjes, waar we werden bestormd langs alle kanten. Het was een gek zicht! In het midden van de straat stond een politieman hevig gesticulerend het verkeer onder controle te houden, terwijl er rondom hem onverstoord verder met water werd gegooid. Op Khao San werden de grote middelen ingezet. Onze tuktuk reed zich hopeloos vast in een file van pickups. Het leek wel alsof iedereen het op ons gemunt had, drijfnat waren we! Een Thaise dame zag de wanhoop in m’n ogen en liep me achterna met een glaasje zelfgebrouwen whisky – een geschenk uit de hemel. Na een paar herhaaldelijke pogingen om toch maar niet nat te worden, gaven we het op. Onze waterpistooltjes bleken net als vorig jaar voor algemene hilariteit te zorgen bij de Thai. Ik nam zelfs de moeite niet om een tegenaanval in te zetten. Achja, whatever! Dit is Songkran en I just love it!

Welcome to Mae Hong Son, het grote uithangbord staat een beetje verloren langs de baan. Een glimlach kon ik niet onderdrukken, het was leuk om even terug te zijn in het stadje waar de tijd in een ver verleden de moed opgaf. Hier gelden de wetten van de natuur. Buiten zoemen de insecten mee op de wijzers van de klok. De drukke baan geeft een desolate indruk en er loopt een enkeling op straat. Hier ben ik dan weer, in the middle of nowhere .. in Mae Hong Son. Ik moet eerlijk bekennen, ik ben een stadsmens. Stilte maakt me gek. Maar toch kan ik niet weerstaan aan de charmes van dit kleine stadje. S'Avonds valt er een doodse stilte, maar overdag lonkt het avontuur achter elke bergtop. En zo was ik vandaag weer helemaal klaargestoomd voor het bezoek aan de Kayan, met één prangende vraag: hoe zou het met Panta zijn?

Tijdens het boottochtje op de rivier, genoot ik met de haren in de wind van een brandende zomerzon. Toen we aankwamen in het dorpje keek ik verschrikt op! Er stonden een paar militairen met grote geweren grinnikend naar ons gekke toeristen te staren. Lokale gids Pungkiestelde me gerust. "It's just the army". Het dorpje van de Kayan ligt vlakbij de grens met Birma en vanuit de jungle bewaakt het Thaise leger nauwgezet haar grenzen. Het was blijkbaar even koffiepauze. Gerustgesteld begroette ik de militairen en maakte me zo snel mogelijk uit de voeten.

In de verte zag ik een glunderende Panta zitten. Ze zag er stralend uit! Ze brabbelde iets onverstaanbaar, waarop ze me fier de foto van ons tweetjes toonde die ze aan de muur van haar hutje had opgehangen."Dopie", zei ze met een blik van herkenning. Veel tijd hadden we niet, Panta werd meteen omringd door een bende toeristjes en was de ster van de dag. Ze werd overladen met kadootjes en poseerde gewillig voor de lens van de camera. Een koppel gaf haar een tandenborstel waar ze aanvankelijk een beetje hulpeloos naar stond te staren. Uiteindelijk zag ze er de humor van in en met een brede glimlach kwamen al haar zwarte tandjes tevoorschijn. Geweldig!

Iets verderop zat Mapelie, de zus van Panta, een paar palmbladeren aan elkaar te rijgen. Het dak was aan vernieuwing toe, zei ze bijna verontschuldigend, terwijl ze onverstoorbaar verder werkte. Nauwkeurig legde ze de bladeren half over elkaar. Voor de bergstammen is het soms een creatieve noodzaak om aan de basisbehoeften te voldoen. Uit het hutje klonken een paar aanstekelijke gitaarklanken. Eenvoudig, maar mooi. Geluk kan het gewone toch zo bijzonder maken? Ik nam afscheid van Mapelie en Panta .. Met het vrolijk gitaarrifje in m'n achterhoofd zoefde de longtailboot weg, terug naar de verleidingen van de 21e eeuw ..

Bangkok staat op z'n kop. De eerste minister Thaksin ligt onder vuur. Het enfant terrible van de Thaise politiek is na de verkiezingen van afgelopen zondag met een nederlaag afgetreden. Thaksin had de vervroegde verkiezingen zelf uitgeroepen in een poging een einde te maken aan de voortdurende demonstraties tegen hem. De oppositie beschuldigt hem van machtsmisbruik. Zo zou hij zichzelf meermaals verrijken boven het gewone volk. Toch bleef Thaksin volharden. Hij was ervan overtuigd dat hij opnieuw verkozen zou worden, maar net dat kleine beetje overmoed heeft hem de das omgedaan.

De politieke crisis bereikt vooral in Bangkok haar hoogtepunt. De Thai zijn de nationale politiek meer dan beu en komen massaal de straat op. Het verkeer staat hopeloos vast door de vele betogingen. Duizenden Thai lopen zwaaiend met Thaise vlaggetjes, mee in de betogingen om hun ongenoegen te tonen tegen het huidige politieke bewind. Het lijkt soms meer weg te hebben van een familie uitje. Betogers kamperen in kleurrijk opgezette tentenkampen voor de kantoorgebouwen van de Thai Rak Thai partij (wat zoveel betekent als"Thai houden van Thai", duidelijk met zin voor ironie gevonden) – enkel een gezellig kampvuurtje ontbreekt.

Toch zijn de meningen verdeeld. Zo is er een kleine minderheid die nog steeds alle vertrouwen heeft in de premier. Voor de taxichauffeurs in Bangkok is het onderwerp Thaksin taboe. De premier heeft onlangs nog een charmeoffensief ingezet en alle taxi's voorzien van een nieuw vernislaagje. Elke klant die z'n mening over de eerste minister iets te nadrukkelijk verkondigt, wordt genadeloos naar de andere kant van de stad gereden. Oeps! Ook op het platteland maakt de kritiek aan het adres van Thaksin weinig indruk. Daar is Thaksin een held. De man heeft zich met zijn beleid bewust uitgeroepen als weldoener voor de armen. Bij de oppositie roept dit uiteraard heel wat reactie op. Thaksin verkoopt dromen aan de armen.

De bom is ontploft, maar dit wil nog niet zeggen dat er een oplossing in zicht is ..