Als kind droomde ik helemaal weg bij wilde verhalen van ontdekkingsreizigers die elke keer weer met volle moed aan een nieuw avontuur begonnen. Mijn enthousiasme minderde aanzienlijk toen ik hoorde dat het nu mijn beurt zou zijn om het grote gevaarte van de natuur te trotseren. Twee weken lang rondtrekken in de jungle, overnachten bij lokale bergstammen .. toegegeven, ik kon die ontdekkingsreizigers vervloeken!

Een paar dagen voor het grote avontuur kreeg ik spontaan nachtmerries van gigantische slangen die me daar in de jungle met een gemene glimlach stonden op te wachten. Het angstzweet brak me uit! Een ding was zeker: het zou een uitdaging worden! Voor ik het goed en wel besefte was het zover. Mijn 2 klanten Ramses en Vanessa bleken ook niet bepaald de trekkers die ik vantevoren gevreesd had en bij de kennismaking met de lokale gids Samran had ik meteen een goed gevoel. Die mens ging goed voor mij zorgen. Dus met volle moed begon ik aan de eerste driedaagse trekking. De trekking op zich viel goed mee, ware het niet dat de regen de pret kwam bederven. Elke stap vooruit waren er 2 achteruit en uiteindelijk kwamen we moe maar voldaan aan in het Karen dorp. We zouden die nacht doorbrengen in een lokaal schooltje - en met een beetje improvisatievermogen kon het er wel voor door. s'Avonds heb ik dan wat zelfgebrouwen whiskey achterover gekapt om toch maar de slaap te kunnen vatten. Vanonder het muskietennet en in een vlaag van alcoholisme keek ik gefascineerd toe naar de vuurvliegjes die guitig ronddwarrelden. Een ongelooflijk fenomeen! De nacht was kort. s'Morgens werden we gewekt door spelende kinderen die de school als ware kamikazes kwamen bestormen, met slapende toeristjes als doelwit. Die dag zouden we gaan raften. Na een helse wandeling door kleine riviertjes, bergjes op, bergjes af en heel veel modder leek de raft een verademing! Tenminste, dat dacht ik. Plots was het verwarring alom, de bestuurders van het raft sprongen plots in volle paniek het water in. Ik besefte te laat wat er gebeurde en ik hoefde nog geen meter naar boven te kijken of ik zag het groene gevaarte al in de boom hangen. SNAKE SNAKE! Een groene gifslang van minstens 3 meter lang! Ik voelde me plots wel erg onpasselijk worden. Het eerste gevaar was geweken en we konden min of meer weer rustig ademen. Maar nog geen half uurtje later was het weer paniek. De tweede gifslang zat mooi gecamoufleerd in de boom en bewoog zich onheilspellend richting ons rubberen bootje. Een fractie van een seconde .. wat een adrenaline! Enfin - de slangen werden een gevestigde waarde tijdens onze 2 weken trekken en op de duur kon ik al niet meer de energie opbrengen om hier nog hysterisch om te worden.

Na het Karen dorp was het van Mae Sot richting Nan - een stadje helemaal in het noorden van Thailand dat nog niet door het massatoerisme is verziekt. Daar zouden we bij de Hmong overnachten, een van de oudste volkeren van Thailand. Daar stond ons ook de zwaarste trekking te wachten: de zoektocht naar de yellow leaf people of de mabri's. De yellow leafs zijn een nomadisch volk, waarvan er vermoedelijk nog maar zo'n 150 in Thailand zijn overgebleven. Ze leven onder een groot bananenblad en wanneer het blad geel wordt, trekken ze verder. Na een lange en steile trekking staan we plots oog in oog met een van de meest primitieve bergstammen van Thailand. Wij staarden hen aan, zij ons. Het was een genante bedoening .. gelukkig werd het ijs al snel gebroken toen ik het stamhoofd een sigaret aanbood. Hij had een zelfgemaakte pijp, waarin hij de tabak verpulverde. Nadien kreeg ik de pijp als aandenken mee. Al met al een vreemde ervaring.

Naar het einde van de trekkings toe begon de vermoeidheid erin te zitten. De voorlaatste dag heb ik mijn voeten volledig kapotgelopen en even zag het ernaar uit dat ik voor eeuwig en altijd vast zat bij de Hmong. Gelukkig kon er toch transport geregeld worden om mij terug in de stad te krijgen. s'Morgens vroeg werd ik naar een overvolle pickup gebracht. Daar zaten al minstens 30 Hmong op elkaar geplakt. Dus daar stond ik dan op die pickup met 30 Hmong en een rit van minstens 2 uur richting Nan. Fantastisch gewoon!

Terug in de stad had ik een gemengd gevoel. De luxe bleek opeens zo banaal te zijn. Hoe hard ik ook had uitgekeken naar een echte douche, een echt bed etc .. het gaf me niet de voldoening die ik had verwacht. Vanuit mijn superdeluxe hotelkamer voelde ik me weer een kleine schakel in deze consumptiemaatschappij. Alles leek plots weer in een stroomversnelling te gaan, terwijl de tijd de afgelopen weken gewoon stilstond. Ik heb grenzen verlegd, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Ik zal dan wel nooit zo stoer zijn als de ontdekkingsreizigers in de boekjes, maar voor mezelf is dit een prachtige levenservaring geweest. Respect!