Oh what a night! Gisteren was het afscheidsfeestje van Shirley. Het clubje van de heilige drievuldigheid (Jitse, Shir et moi) verliest een trouwe bondgenoot en dat doet natuurlijk traantjes vloeien. Maar uiteraard is het geen afscheid in mineur – er moest en zou gefeest worden! Alles werd in het werk gesteld om Shir de perfecte party avond te bezorgen! En dat was dan ook geen probleem, want Bangkok is qua cultureel vertier zowieso al niet slecht bedeeld. Keuze genoeg! Ake (één v onze thaise collega’s en bovendien ook een party animal pur sang) nam ons mee naar een straat vol diskotheken. En het mag gezegd worden, de Thai kunnen feesten! De sfeer zat er weer goed in en naarmate de tijd vorderde kwam het tot een onbetwist hoogtepunt. Uit de draaitafels kwamen echo’s van vaag bekende nummers, iedereen aan het shaken, thai die zich een hersentrauma headbangden op Snoop, je kon het je zo gek nog niet voorstellen. Natuurlijk konden wij hier niet voor onder doen! Tot overmaat van feestelijkheid bleek de mix van tequila, whiskey z’n werk te doen. Jitse en Shir die een paar keer tegen de oppervlakte gingen bij een mislukte grande écart en ik die er dan nog een vrolijke pirouette aan toevoegde. Bijna een opstootje bij humor toen Jitse aan een ietwat vreemd ogende Thai ging vertellen “My friend tell me you eat people, is it true?”. Very scary. De avondklok maakte een klein rebellerend geluid: alle diskotheken dicht en time to go home. That's how all the good parties end ..

Toch wil ik het nog even loud en clear stellen: we’re gonna miss you Shir!!!!

Elke ochtend is de luchthaven van Bangkok een bont allegaartje farangs die elk met hun eigen verwachtingen aan de grote reis beginnen. Ieder z’n eigen verhaal, z’n eigen weg. Vanaf dit punt begint de grote stap in het onbekende en het is dan ook meteen zwemmen of verzuipen. De ontmoetingshal is een wirwar verdwaalde toeristjes die met overvolle bagages paniekerig zoeken naar een herkenningspunt. Een tafereel dat ik met professionele discretie graag even gadesla. Tja, dat kleine beetje voyeurisme zit wel in iedere mens. Nadien ben ik natuurlijk de held die hen met brede glimlach (en een beetje leedvermaak) uit hun lijden kom verlossen. Welkom in Thailand!
Bij elke rondreis is het druk speculeren naar wat voor een rariteitenkabinet er nu weer op je afkomt. En geloof mij, het is elke keer opnieuw een prachtig staaltje van de menselijke psychologie (om het even mooi freudiaans te zeggen). Sommige mensen komen al ruziënd aan van op de tarmac, anderen wijzen met de beschuldigende vinger naar de reisagent omdat ze de eerste druppels regen zien vallen, maar komen nadien wel klagen dat het té warm is in de zon. Enfin, de belangrijke onbelangrijke dingen eerst. Maar na een paar uurtjes zijn de meesten wel over hun eerste vermoeidheid heen. De vrolijke Frans begint zijn vooraf ingestudeerde mopjes te vertellen (de leukste uiteraard eerst), iedereen happy en het ijs is gebroken. In een verder stadium komen de echte levensverhalen boven. En dan wordt het pas echt leuk! Sommige mensen zijn zo aanhankelijk dat ze je hun hele levensgeschiedenis toevertrouwen – en dat zorgt uiteraard voor de nodige hilariteit! Depressies, plastische chirurgie, verborgen fantasietjes, duistere familiegeheimen etc .. i just love it! Het is ongelooflijk hoe de stereotype personages die tijdens de psychologielessen zo uitbundig geanalyseerd werden, ook effectief bestaan. Nu, dit alles weegt absoluut niet op tegen het respect en de waardering die je van de meeste klanten krijgt. Na de reis krijg je nog vaak briefjes toegestopt waarin er vol lof wordt geschreven over hoe fantastisch de reis was en uiteraard over de goede organisatie (knipoog). Zoiets laat je uiteraard niet onberoerd. Het is eerder een bevestiging dat je goed bezig bent. Elke dag ontdek ik hier steeds meer nieuwe dingen. Het is ongelooflijk, maar de routine waar ik aanvankelijk een beetje voor vreesde, haalt nog steeds niet de bovenhand. Na bijna 5 maanden Thailand ben ik nog steeds dolverliefd op dit land .. stilaan is dit zo’n beetje mijn 2e thuis aan het worden. Oh yes – we do love Thailand!

Toch nog even een goede raad voor de mensen die spontaan vakantiekriebels krijgen: de fleurig bedrukte bermuda’s die geen mens thuis zou dragen, zien er in het buitenland even lachwekkend uit.

Het heeft lange tijd geduurd, maar eindelijk ben ik nog eens in Chiang Rai en dat is op zich al genoeg reden om euforisch te zijn! Chiang Rai is een klein stadje, dat op zich niets doet vermoeden van wat er zich hier s’nachts allemaal afspeelt .. tot ik hier een paar weken geleden toevalligerwijze een fantastisch plekje heb ontdekt. De TEEPEE bar. Een lokale bar vol thaise hippies, die je in hun spontaniteit even meenemen in hun wondere wereld. De TEEPEE bar is een oase van chaos. Met de verbeelding als ultiem kompas stap je binnen in een tableau vivant van boeddhabeelden, kussens, spinnenwebben, anti oorlogslogans waarbij vooral peace, love and happiness primeert, naaimachines en andere antiquiteiten. Een amalgaam waarbij de gezonde mens waarschijnlijk duizelig van wordt, ik daarentegen wordt er oprecht vrolijk van! Je komt terecht in een dromerige sfeer – de 2 konijntjes die er dartel in het rond wippen zullen daar na x aantal whisky’s ook wel mee te maken hebben .. maar het grootste geheime wapen van de TEEPEE bar is Tuu – de gekke langharige thai die met trots omhooggestoken middelvinger een ver vervlogen tijd doet oproepen. Van plaatsvervangend heimwee sprongen de tranen me bijna in de ogen. Tuu is dan ook het zelfverklaarde boegbeeld van de rock’n’roll, charmant in z’n eenvoud! Elke avond is het feest in de bar, de dialogen liggen als suiker op tong, klaar om weggespoeld te worden met cynische oneliners. Het is telkens weer een innerlijke strijd om maar niet te blijven plakken, maar als ik merk dat nee doorgaans langer duurt dan ja, zeg ik toch maar ja tegen een nieuwe verfrissing. De dag nadien realiseerde ik me dat de fles overal ter wereld dezelfde boodschap verkondigt: hoofdpijn de dag nadien. To be continued ..