Een zware dag vandaag. Vanochtend om half zeven met een ondraaglijk gevoel van extreme luiheid wakker geworden. Het ochtendhumeur werd met een bakje troost weggewerkt, maar de kleine oogjes konden het niet nalaten de gevolgen van de avond voordien te verraden. Een doodzonde! Tot in de vroege uurtjes ben ik met m’n maatje Ake op stap geweest. Een dodelijke combinatie waarbij de whisky het er helaas niet beter opmaakt. De verleiding was nu eenmaal te groot en vandaag zou ik de gevolgen dragen. De ochtendmens in me – een rol die me op het lijf staat geschreven – stond met zelfingenomen enthousiasme vrolijk te wezen voor een groep van 54 toeristjes. Op het programma stond een dagje drijvende markt. Gelukkig kampt mijn gids Tan met hetzelfde vermoeidheidssyndroom dus kon ik even van de gelegenheid gebruik maken om het eerste uur ongestoord te rusten. Aangekomen bij de drijvende markt was het een en al bedrijvigheid. Even werd ik overmand door emoties. De routine maakte plaats voor een moment van intens geluk. Zijn het de laatste loodjes die me een beetje parten spelen? Ik kon het niet nalaten even stil te staan en gewoon te genieten. De mix van exotisch fruit en kleurrijk geklede Thai die met hun peddelbootjes het fenomeen van de drijvende markt prachtig weerspiegelen roept een aparte sfeer op. Het zijn kleurrijke taferelen waarbij je in alle stilte uren naar kan blijven staren zonder je een moment te vervelen. Even had ik weer het gevoel van die allereerste kennismaking met Thailand. Een gevoel dat altijd trouw in mijn onderbewustzijn is blijven hangen en af en toe even aan de noodbel trekt. Ja hoor, dat gevoel blijft me gewoon overweldigen. Aan de chedi van Nakhom Pathom klonken de echoënde mantras van de monniken eens zo indrukwekkend. Tijd voor een donnatie. Nietszeggend keek de monnik me aan en even snel wendde hij zijn blik af, in diepe concentratie naar de Pali teksten. Het was me het dagje wel. Aangekomen in de Rosegarden ben ik uitgeput maar voldaan op een van de ligstoelen gaan rusten. Een onophoudelijke stroom van gedachten racete door m’n hoofd tot ik uiteindelijk helemaal wegzonk in een diepe slaap. Gelukkig kwam Antoine me net op tijd wakker maken en was het weer tijd om Bangkok voor een tijdje vaarwel te zeggen.

Chiang Mai – Mae Hong Son. Dit zou mijn laatste rit met de duizend en één bochten worden, een rit waarbij algemene misselijkheid doorgaans troef speelt. Maar er was iets veranderd. Het eens zo groene decor straalde dit keer apocalyptische eindpunten uit. De bergpas was door hevige regenbuien volledig vernietigd. Overal zag je landverzakkingen met riviertjes die er anders nooit zouden stromen en daarover geïmproviseerde bruggetjes. De duistere krachten van de natuur hadden hier stevig huisgehouden. Even waande ik me in een spookdecor, waar er elk moment een lonesome cowboy in ware western style zou tevoorschijn komen. Maar al gauw realiseerde ik dat ik daarvoor in een totaal verkeerd land zit. Na zo’n 7 uur durende rit zou een mens voor minder beginnen te hallucineren. Buiten de lokale bergstammen die bezig waren met hun eigen survival was er in de verste verte geen cowboy te bespeuren. Oke stop. Net op tijd werd ik wakker uit mijn roes en bereikten we de bewoonde wereld. Mae Hong Son. Het kleine stadje, dat zo mooi omringd is door het groene leger van bergen. Het heeft lang geduurd, maar ik ben terug. Eigelijk keek ik vooral uit naar de blijde reünie met mijn longneck vriendinnetje Panta. S’Morgens had ik op de lokale markt een voorraad bietelnoot gekocht. Ongetwijfeld haar lievelingsverdrijf! Tijdens de boottocht naar het longneckdorp viel me de vernieling eens te meer op. De boot volgde al dan niet gewillig de stroming van de rivier, met hier en daar een boomstronk die het water ophield. Toen we aankwamen bij het dorpje moest ik eerst twee keer kijken. Het hele dorpje was vernield door de aanhoudende regenval. Theresa, één van m’n longneck vriendinnetjes, liep me tegemoet. Meteen kreeg ik het hele verhaal. Blijkbaar was de rivier op een nacht buiten haar oevers getreden en had het hele dorpje zo goed als vernield. Ik wilde zo snel mogelijk naar Panta. Haar huisje was gelukkig gespaard gebleven van al het onheil. Met een stralende glimlach en een mond vol bietelnoot, zat ze me op te wachten. Met een blik van herkenning stamelde ze: Dopie (beter dan dit kan ze m’n naam niet uitspreken dus ik vergeef het haar). De bietelnoot, werd met een brede glimlach in ontvangst genomen. In ruil kreeg ik een kaartje van het longneckdorp in handen geduwd, waarbij ze met bescheiden trots zichzelf op aanwees. Wat had ik haar toch gemist! Veel conversatie kwam er nadien niet meer aan te pas. Met gebarentaal probeerden we elkaar een beetje te verstaan en dat geeft uiteraard een ruime interpretatie. Maar om alle misverstanden te vermijden kwam Theresa erbij zitten. Zij werkt in het lokale schooltje en vertelt altijd honderduit over het leven van de longnecks. Panta liet het zich allemaal welgevaren. Ik verloor de tijd helemaal uit het oog en voor ik het wist zaten we terug op de boot en zag ik in de verte slechts een vage gedaante van Theresa die me stond uit te wuiven ..

Gisteren met mijn 2 mannelijke collega’s Gerdie en Wouter op de lappen geweest in Chiang Mai. De mannen al helemaal enthousiast want ze zouden me gaan inmaken met een partijtje biljart. Helaas kon ik me er niet uitpraten en het scenario liep als voorspeld. Maar mijn tactiek was goed doordacht. Na een paar pintjes liep het spel ook een beetje spaak bij de mannen en was het mijn beurt om even victorie te kraaien. Al was het maar even om m’n reputatie bij de andere toeschouwers hoog te houden. Maar na een paar pintjes vervielen we weer in onze oude gewoontes. Met blauw gekrijte neuzen verlieten we het etablissement, op naar nieuwe horizonten. Onderweg werden we door een paar katoys opgehouden. Na een paar interessante weetjes, waarvan ik jullie de details zal besparen, zijn we in een op en top Amerikaanse burgertent terechtgekomen. Hoe lang we daar zijn blijven plakken, geen idee, maar de conversaties onder de farangs waren niet hoogstaand. De Australiërs weigerden Skippy te zingen, de Israëli konden ons niet vertellen waar hun land lag (hmm..) en de Amerikanen hadden duidelijk geen besef van hoe ze hamburgers moesten bakken. Wat een desillusie! Tijd om naar huis te gaan dus. In de tuktuk kwam het tot een waterconfrontatie tussen Gerdie en mezelf, de tuktuk accelereerde en uiteindelijk kreeg het arme schaap Wouter de volle lading over zich. Hilarisch. Die nacht heb ik gedroomd over hamburgeretende Israëli’s en de volgende dag kon ik het niet nalaten om al neuriënd aan het buffet Skippy te zingen tegen de eerste beste Australiër die naast me stond.

Net terug van een fietstochtje in het historisch park van Sukothai. Een beetje oververhit maar toch kan ik het kleine beetje enthousiasme dat me nog rest niet onderdrukken. Sukothai blijft gewoon adembenemend mooi! De eerste hoofdstad van het vroegere Siam straalt nog steeds als geen ander. Sukothai laat een prachtige impressie na van hoe de Thai in de 13e eeuw leefden. Het was een erg gelukkige periode en dat merk je tot in de kleinste details. De prachtig gepolijste boeddhabeelden met brede glimlach maken me telkens weer oprecht gelukkig. Mijn absolute favoriet is ongetwijfeld de Wat Sri Chum – of de tempel van de sprekende boeddha. Rond deze tempel hangt er een mystieke sfeer waar ik zelf even stil van word. Achter het immense boeddhabeeld zou de toenmalige koning zijn leger de overwinning op de Birmanen hebben beloofd. De arme soldaten geloofden zowaar dat dit Boeddha’s wijze woorden waren en vol goede moed wisten ze de stoute Birmanen in een nederlaag te lokken. Tja, je zou het zelf bijna geloven. Bij elke tempel hoort zo’n legende en ik moet toegeven dat ik wel hou van dit soort vertelseltjes – vooral omdat het zo ontroerend is hoe de Thai hier de dag van vandaag nog steeds diep in geloven. Met wild enthousiasme kunnen ze hier uren over uitwijden. Fantastisch toch?

Phitsanuloke. Een stadje waar er op zich weinig te beleven valt, maar soms zit het hem in de kleine dingen. Straks is het weer een avondje gruwelen op de lokale insectenmarkt. Hoewel de insecten hier voor de Thai beschouwd worden als culinaire hoogstandjes, is het voor de meeste toeristjes een ware nachtmerrie. Waterkevers, bamboewormen, rupsen, schorpioenen, sprinkhanen en andere lekkernijen die de maag van de hongerige Thai vullen, zijn de ultieme horror voor de gemiddelde toerist. En dan spreek ik niet over mezelf. Als tourrep moet je een sterke maag hebben want meestal mag je als proefkonijn het startschot geven voor dit bourgondisch eetfestijn. Ik moet zeggen – een viersterrenrestaurant is het niet, maar deze lokale delicatesse doet me nu ook niet meteen walgen van afkeer. Meestal begin ik bescheiden met een bamboewormpje, dat als aperitiefhapje bij een glaasje whisky niet te versmaden is. Een knapperig geluid, dat meestal word onthaald op kreten vol afgrijzen van mijn toeristjes. De bamboeworm is lekker gekruid. Je kan het een beetje vergelijken met barbecue chips, met als klein detail dat deze in een vroeger stadium nooit tot leven zijn gekomen. Nadien volgen de hors d’oeuvre, de gegrilde sprinkhanen, rupsen en kevertjes. De sprinkhanen dragen mijn voorkeur, knapperig en niet slecht van smaak. Maar mijn all time favourite blijft de schorpioen. En daar haken de meesten echt af. Een beetje geshockeerd wordt alles nadien weggespoeld met de lokale Mekong whisky, waar stiekem al eens een verdwaald vliegje invliegt. Oke, ik geef toe, het is geen alledaagse kost, maar met de nieuwe dreiging van de vogelpest krijgen deze gegrilde insectjes misschien wel hun portie nieuwverworven faam. Honger iemand? Het is misschien geen appetijtelijk zicht, maar met een beetje garnituur best wel oké. De Thaise haute cuisine blijft tot de verbeelding spreken.

Gisteren een dag vol decadentie! Ik heb al enkele weken wilde visioenen over zonnebrillen van Chanel, dus vandaag deze impulsieve daad bij het woord gevoegd. Op naar Emporium, één van de (sorry voor het woordgebruik) meest bekakte shopping centra in Bangkok. Ik moest en zou een zonnebril vinden! Als een magneet werd ik naar de Chanel winkel getrokken waar ik als een prinsesje op mijn wenken werd bediend. Een uitgebreid buffet met toastjes kaviaar en chocoladelekkernijen kon de kooplust enkel nog meer stimuleren. De VISA kaart boven en een paar minuutjes later was ik een paar euro’s armer en een beetje arrogantie rijker. En alsof dat niet genoeg luxe voor één dag was, kreeg ik die avond een ontzettende drang naar champagne. Gelukkig is mijn collega Jitse even verwaand als ik, dus zijn we samen in de supermarkt niet één maar wel 3 flessen champagne gaan halen. Ons Jitsie vertrekt binnen een paar weken terug naar Belgie dus dat kleine beetje decadentie konden we ons die avond wel permitteren. Het werd een avondje vol zotte fratsen, inclusief de ondertussen al heilig verklaarde ijsblokgevechten en fotosessies in de badkuip om de nieuwe brochure van Best Tours te promoten. Oh yeah! Vandaag, de day after, de batterijtjes terug opgeladen en klaar om een dagje op stap te gaan in Bangkok. Voor de verandering hebben we ons zelf eens in de rol van toerist ondergedompeld. Met de camera in aanslag gingen we een paar toeristische trekpleisters bezoeken. Na de Golden Mountain, de monk’s bowl village en Chinatown werd onze zoektocht al snel gestaakt. Al deze musts zijn ongetwijfeld mooi voor het fotoalbum, maar er is zo veel meer in Bangkok dan dit. Achter de rookgordijnen van deze gigantische metropool schuilt er een stad die lééft. Ik vind het al een verrukking om gewoon door de wirwar van straten te slenteren en stilaan weg te dromen bij dit kleine stukje paradijs. De openhartige sfeer die hier de straten siert en de lokale bevolking die je met een brede glimlach en oprechte nieuwsgierigheid verwelkomt .. dat is allemaal zoveel meer waard. In deze stad heb ik de afgelopen 7 maanden mijn hart verloren en het idee dat dit misschien mijn laatste maanden kunnen zijn, maakt het er niet makkelijker op. Tot dusver mijn liefdesverklaring aan Bangkok - voor ik hier helemaal wegkwijn in overdreven dramatiek.

En dan de echte verjaardag. Op zich had ik er niet zo naar uitgekeken. Het is immers al de derde keer op rij dat ik aan de andere kant van de wereld m’n verjaardag vier, dus veel spectaculairs had ik er niet van verwacht. Het gaat zelfs zo ver dat ik op een bepaald moment niet meer wist hoe oud ik nu juist ging worden .. oke, dat ging misschien net iets te ver, maar mijn lange termijn geheugen laat het soms al eens afweten. Maar goed, ik had die avond een verjaardagsfeestje in alle intimiteit gepland zonder al te veel verrassingen, maar dat was blijkbaar buiten medeweten van mijn lieve collega’s. s’Avonds laat kwam ik aan in Bangkok van excursie, net de tijd gehad om alles uit te pakken tot plots de deurbel ging. SURPRISE! De deur ging open en FLASH, Jitse die zich in ware paparazzi stijl met de camera gewapend had, een glunderende Nok die me in de armen vloog en Ake, die daar stond te grijnzen met een grote verjaardagstaart. Ik was zo overweldigd dat ik er even stil van werd. Die avond zijn we met ons viertjes (Jitsie, Gerdie, Ake et moi – Nok is verslaafd aan de thaise sitcoms) iets gaan drinken in de Mountainbike Bar – een portie nieuwverworven faam, waarvoor dank aan Ake want na het ijsblokincident in de Waterbar zijn we daar een tijdje persona non grata. Ons Jitse was een beetje ziek dus die was al vroeg gaan slapen (voor alle duidelijkheid, iets dat ik haar NIET kwalijk neem) en dus bleef ik met de 2 mannen over. Gerdie en ik zijn goed in de Sangsom gevlogen, terwijl Ake hulpeloos moest toekijken. Mijn drinking partner in crime had zich voor de komende dagen volledig toegelegd op het vegetarisch festival, dat o.a ook inhoudt dat er geen alcohol mag geconsumeerd worden. De verleiding was groot, maar de weerstand des te groter; de flessen werden genadeloos verdeeld tussen Gerdie en ik. De ambiance zat er goed in, tot we om 2u weer vriendelijk gevraagd werden de bar te verlaten. Het begint stilaan een doemscenario te worden, nefast voor de feestvreugde. Gerdie wilde nog niet gaan slapen dus die is nog even doelloos gaan ronddwalen in de straten van Bangkok en Ake kwam me voor het slapengaan nog even met een verjaardagscadeautje verrassen. Het was een korte nacht en de volgende ochtend mocht ik meteen op de luchthaven vrolijk staan wezen. S’Middags werd ik dan nog eens verrast met een roomservice, met de complimenten van Jan – de grote baas van het lokale agentschap, maar van wie ik vooral z’n geweldige gevoel voor humor apprecieer. Een grote chocoladetaart met een flesje rode wijn (rode neus, glorieus). Ik moet zeggen, ik begin stilaan toch van verrassingen te houden. S’Avonds was het terug richting Mountainbike met hetzelfde gezelschap én Antoine – één van de lokale gidsen, een beetje mijn homie. En zo ben ik zonder het zelf goed en wel te beseffen een jaartje ouder geworden .. helaas geen jaartje wijzer.

Met mijn verjaardag bijna in het vooruitzicht kon de feestvreugde niet lang meer uitblijven. Tja – elke reden is hier goed om te feesten, maar dit keer zou het een feestje in stijl worden. Die avond met de collega’s Glenn, Wouter, Gerdie en Jitse op stap geweest. De avond begon in de Waterbar – één van de geliefkoosde plekjes onder de tourreps, vlakbij het hotel dus ook zo’n beetje de noodoplossing in geval van extreme luiheid. De flessen Sangsom vloeiden weer rijkelijk en om helemaal op kruissnelheid te komen werd ook de tequila erbij gehaald. En ja, het is een cliche maar drank is inderdaad den duvel. De gemoederen raakten oververhit. Wouter en ik hadden nog ongedane zaken af te handelen – tijdens een van onze avondjes uit is hij met ijsblokjes naar me beginnen gooien en toen heb ik meteen de hele emmer over hem gekapt .. zijn wraak was zoet. En we hadden blijkbaar het goede voorbeeld gegeven, want plots begon iedereen spontaan met ijsblokjes te gooien. De Waterbar deed z’n naam alle eer aan, hoewel dit waarschijnlijk niet de bedoeling was. De Thai keken aanvankelijk een beetje vreemd, maar toen ze de hint begrepen kwamen ze met een nieuw emmertje ijs. Ohja, opnieuw dolle pret! Toen iedereen weer een beetje terug op kamertemperatuur was, werd er besloten om de festiviteiten verder te zetten op de RCA, de straat waar het nachtleven van Bangkok ongekende hoogtepunten bereikt. Er werd luidruchtig geklinkt met shotjes tequila, whiskey on the house voor m’n verjaardag en ehmm met de knappe security man Nop, waarbij ik me (hoe kon het ook anders) helemaal in mijn nopjes voelde. Ja, time flies when you’re having fun – om 2u gingen de lichtjes weer aan, terwijl mijn lichtje al stilaan gedoofd was. Hoe ik ben thuisgeraakt is me nog steeds één groot vraagteken, om nog maar te zwijgen over hoe ik wakker ben geworden. Gelukkig waren er de collega’s die de zwarte gaten voor me konden opvullen. Of het een verjaardagsfeestje in stijl was, no idea – maar laten we zeggen, dat er over “stijl” te onderhandelen valt.

Na dagen die maanden leken te duren, was het eindelijk zover. Voor het eerst in 6 maanden zou ik eindelijk een bekend gezicht zien. En dat zorgt natuurlijk voor de nodige stress. Na een woelige nacht, werd ik s’ochtends wakker met een vreemd gevoel dat ergens tussen nervositeit en euforie zweefde. De taxirit richting de luchthaven had nog nooit zo saai geleken en eens aangekomen liet ik de immense drukte, die ik anders zo aangenaam vind, volledig aan me voorbijgaan. Met de blik op oneindig stond ik vol spanning te wachten op dat ene bekende gezicht. Na een eeuwigheid wachten aan de arrival gate leken alle gezichten plots te vervagen toen ineens ons Ellen in de verte op me kwam afgelopen. Even reality check .. de eerste seconden waren vreemd, is this really happening? Maar wat volgde was een warm weerzien! De emotionele big bang volgde en na een dikke knuffel werd de realiteit weer eens zo hard toen er plots een hele groep enthousiaste toeristjes op me kwam afgelopen. Ik zou die dag nog 41 pax moeten inchecken met een even grote glimlach en believe me, dat was dit keer moeilijk te faken. Eén ding was zeker. Het zou een zware rondreis worden, maar ook een van de meest memorabele tot nu toe. De eerste avond zijn we al er al meteen goed ingevlogen. Op naar Khao San Road, want dit speciale plekje Bangkok moest absoluut ontdekt worden. De ideale plek om de vervlogen tijden in te halen. Na een paar cocktails en de nodige catching up was het tijd om een stapje te zetten in de Lava, de place to be om de alcohol uit het lijf te dansen. En dat was nodig .. in alle euforie werd de feestvreugde met de minuut groter en de tijd werd helemaal uit het oog verloren. De volgende ochtend zaten we met kleine oogjes aan het ontbijt, maar daar kon ik me voor een keertje niet slecht om voelen. Het besef dat één van m’n beste maatjes nu écht in Bangkok was, begon na de nodige dosis cafeine stilaan door te dringen. Fantastisch gewoon! De dagen nadien waren onvergetelijk! Gelukkig hadden we een toffe groep, die er alle begrip voor leek te hebben dat dit ook een beetje “mijn” reis was en de sfeer zat er vanaf dag één goed in. Maar het noodlot heeft vele gezichten .. Tijdens de rit met de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai was het even gedaan met de pret. Daar lag ik dan volledig knock out met hoge koorts in een wiebelende wagon te ijlen op de muziek van Frans Bauer. Hmmm .. terwijl ik 6 maanden op miraculeuze wijze gespaard ben gebleven van alle ziektekiemen, leek het wel mijn persoonlijke straf om uitgerekend nu eens goed af te zien. Na een vreselijke nacht en een paar vreselijke dagen, waarbij ik suf op antibiotica ronddwaalde, kwam ik stilaan terug bij m’n positieven. En vanaf toen zijn we er dan ook goed ingevlogen. In Kanchanaburi hadden mijn klantjes (inclusief Ellen, die zogezegd van niks wist) voor een surprise gezorgd. Mijn fellow guide Tom en ik verjaren bijna op dezelfde dag (hij op 7 oktober en ik op 6 .. jaja, ik wist dat sommigen van jullie het gingen vergeten dus laat ik het nog maar even met diep fronsende wenkbrauwen vermelden .. shame on you!) en onze klantjes waren dit “heel toevallig” te weten gekomen en dus moest er een verjaardagsfeestje georganiseerd worden. Met allerlei uitvluchten werd ik s’avonds meegesleurd naar de bar van het hotel, waar de universele hymne der jarigen werd ingezet .. even was ik van de wereld, dit had ik echt niet verwacht! Twee grote verjaardagstaarten, een ruiker bloemen en een grote fles wijn .. te gek voor woorden! En zo werd het een heuse verjaardagsparty. Het hele hotel stond op stelten, maar het was een onvergetelijke avond. Tot in de vroege uurtjes werd er gefeest en gedronken tot we uiteindelijk door de hotelreceptie terug naar de kamers werden gejaagd. Een paar uur later zat iedereen stil in de bus terug richting Bangkok. Het einde nabij .. maar gelukkig had Ellen nog een extra nachtje Bangkok tegoed. Er waren al wilde plannen gemaakt om er een memorabele avond van te maken. Jitse ging die avond speciaal vroeger vertrekken uit Chiang Rai en we zouden Ellen eens laten zien hoe hard er hier gefeest kan worden. En ja, memorabel was het. Alsof het niet erger kon, moest ik uitgerekend die laatste avond opnieuw ziek worden. Met de beste medicijnen ter wereld geraakte ik niet verder dan mijn bedje en in plaats van een wilde feestnacht werd het een ziektebezoek op water en wijn. Nogmaals – het spijt me zo, Ellen! De dag nadien was het een droef afscheid op de luchthaven. De emoties haalden de bovenhand en de uren nadien heb ik me in afzondering op kamer opgesloten. Manneke, het waren 2 fantastische weken! Ik mis je hoor en bedankt voor alles!