Na een lange busrit waarbij ik regelmatig indommelde, kwam ik eindelijk toe in Chiang Rai. Het was al een tijdje geleden en vol ongeduld keek ik uit naar dit kleine charmante stadje. Chiang Rai is in de meeste reisgidsen een kleine stip op de kaart, die voor velen onbeduidend is maar wat mij betreft is dit het best bewaarde geheim van Thailand.

Het was al laat toen we toekwamen, maar toch was ik één en al energie. Als een magneet wist ik blindelings m’n weg te vinden naar de Teepee Bar. Ik had er zo naar uitgekeken om weer even een paar uurtjes te verdwalen in de wondere gedachtegang van Tuu en z’n vriendjes. En hier was ik dan. In de verte zag ik een gedaante op me aflopen. Het was Tuu, het pronkstuk van de Teepee Bar en zo’n beetje mijn persoonlijke knuffelbeer.

Hij nam me nerveus onder de arm en begon meteen uitbundig te vertellen over z’n laatste wapenfeit. Z’n enthousiasme wekte mijn nieuwsgierigheid op en voor ik het wist stond ik bovenop een steile trap angstvallig naar beneden te turen. Een beetje terug in evenwicht nam ik de tijd om even rond te kijken. “This is it”, vol trots toonde Tuu zijn meesterwerkje: de nieuwe rooftopbar! Het hele terras was versierd met vreemde snuisterijen, waaronder een paar oude naaimachines die als stijlvol element prachtig stonden te schemeren in het kaarslicht, een paar skilatten die niet zouden misstaan in een gemutliche kneipe in de Zwitserse Alpen .. m’n oog viel vervolgens op een versleten riksja die met nauwkeurige precisie op de rand van het dak was geplaatst. Hoe was die in godsnaam daar beland?! Tuu stak meteen van wal met een heroïsch verhaal, maar al gauw verloor ik m’n concentratie en onder een prachtige sterrenhemel genoot ik van m’n glaasje Mekong whisky .. even waande ik me van de bewoonde wereld.

“Allez les Belges!”. Beneden aan de trap stond Mike, een fransman die samen met Tuu de Teepee Bar tot een succesformule heeft gemaakt. Het was vandaag z’n verjaardag en dat moest bien evidemment gevierd worden. De anders zo chaotische Mike ontpopte zich de hele avond als voortreffelijk gastheer: de dorstige monden werden rijkelijk gevuld met zelfgebrouwen whisky en er werd herhaaldelijk met de glazen getoast. Chok dee na ka. De konijntjes huppelden weer vrolijk rond, de muziek joelde uit de luidsprekers en een aantal Thai lagen een beetje verloren in het decor hun roes uit te slapen. Het werd weer een avondje om niet gauw te vergeten ..