Welcome to Mae Hong Son, het grote uithangbord staat een beetje verloren langs de baan. Een glimlach kon ik niet onderdrukken, het was leuk om even terug te zijn in het stadje waar de tijd in een ver verleden de moed opgaf. Hier gelden de wetten van de natuur. Buiten zoemen de insecten mee op de wijzers van de klok. De drukke baan geeft een desolate indruk en er loopt een enkeling op straat. Hier ben ik dan weer, in the middle of nowhere .. in Mae Hong Son. Ik moet eerlijk bekennen, ik ben een stadsmens. Stilte maakt me gek. Maar toch kan ik niet weerstaan aan de charmes van dit kleine stadje. S'Avonds valt er een doodse stilte, maar overdag lonkt het avontuur achter elke bergtop. En zo was ik vandaag weer helemaal klaargestoomd voor het bezoek aan de Kayan, met één prangende vraag: hoe zou het met Panta zijn?

Tijdens het boottochtje op de rivier, genoot ik met de haren in de wind van een brandende zomerzon. Toen we aankwamen in het dorpje keek ik verschrikt op! Er stonden een paar militairen met grote geweren grinnikend naar ons gekke toeristen te staren. Lokale gids Pungkiestelde me gerust. "It's just the army". Het dorpje van de Kayan ligt vlakbij de grens met Birma en vanuit de jungle bewaakt het Thaise leger nauwgezet haar grenzen. Het was blijkbaar even koffiepauze. Gerustgesteld begroette ik de militairen en maakte me zo snel mogelijk uit de voeten.

In de verte zag ik een glunderende Panta zitten. Ze zag er stralend uit! Ze brabbelde iets onverstaanbaar, waarop ze me fier de foto van ons tweetjes toonde die ze aan de muur van haar hutje had opgehangen."Dopie", zei ze met een blik van herkenning. Veel tijd hadden we niet, Panta werd meteen omringd door een bende toeristjes en was de ster van de dag. Ze werd overladen met kadootjes en poseerde gewillig voor de lens van de camera. Een koppel gaf haar een tandenborstel waar ze aanvankelijk een beetje hulpeloos naar stond te staren. Uiteindelijk zag ze er de humor van in en met een brede glimlach kwamen al haar zwarte tandjes tevoorschijn. Geweldig!

Iets verderop zat Mapelie, de zus van Panta, een paar palmbladeren aan elkaar te rijgen. Het dak was aan vernieuwing toe, zei ze bijna verontschuldigend, terwijl ze onverstoorbaar verder werkte. Nauwkeurig legde ze de bladeren half over elkaar. Voor de bergstammen is het soms een creatieve noodzaak om aan de basisbehoeften te voldoen. Uit het hutje klonken een paar aanstekelijke gitaarklanken. Eenvoudig, maar mooi. Geluk kan het gewone toch zo bijzonder maken? Ik nam afscheid van Mapelie en Panta .. Met het vrolijk gitaarrifje in m'n achterhoofd zoefde de longtailboot weg, terug naar de verleidingen van de 21e eeuw ..