Vietnam. Na een paar dagen hardnekkig onderhandelen op de Vietnamese ambassade, was het eindelijk zo ver! Goodmorning Vietnam! Aan de oevers van de rode rivier zag ik in de verte Hanoi schitteren in de vroege ochtendzon. Voor ik het goed en wel besefte kwam ik terecht in het stadsgewoel van de Vietnamese hoofdstad. Het getoeter van de bromfietsen was meteen allesoverheersend. Op elke hoek stonden straatverkopers gewillig hun lokale delicatessen voor een appel en ei te verkopen. De typische rijsthoedjes leken overal op te duiken in de grootstad. Het hele decor is een bedrijvigheid die fascineert, maar tegelijkertijd ook moe maakt. Tijd om de rust van de tempels en de pagodes op te zoeken. Meteen werd duidelijk dat religie in Vietnam een smeltkroes is van allerlei invloeden. Zo heb je een mix van boeddhisme, taoisme, confuscianisme .. Ik heb het idee dat de Vietnamees hier zelf ook niet echt een verklaring aan kan geven. Na de eerste vuurdoop met de Vietnamese cultuur was het tijd voor een culinaire stop bij KOTO. Onder het motto 'know one teach one' probeert KOTO straatkinderen een kans op een betere toekomst te bieden. Een erg moedig project. Vanachter het raam nam ik de stadsdrukte waar. Ergens was er nog de vage Franse invloed, die vervlogen tijden deed oproepen. De koloniale villa's doen denken aan een of andere vooroorlogse westerse stad. Een gevoel dat in de oude stad nog meer wordt benadrukt. Met een van de talrijke cyclo's liet ik me op sleeptouw nemen door het labyrint van kleine straatjes, een wir war van 36 gildes waar ieder z'n eigen ambacht nog steeds uitvoert. Een traditie die van generatie op generatie wordt overgedragen. De kleurrijke winkeltjes die steeds meer hun opmars maken in de oude stad, zorgen voor een aangename afwisseling. Maar veel tijd om te shoppen is er niet. s'Avonds had ik afgesproken met oud collega Wouter. Het was een aangenaam weerzien dat uiteraard gepaard ging met een paar overdadige pintjes en vietnamese loempia's. De dag nadien werd ik helemaal ondergedompeld in de Vietnamese cultuur. Het bekende Hoan Kiem meer was een verademing temidden de verkeerschaos, het mausoleum van Ho Chi Minh deed enkel nog kille herinneringen oproepen aan de vroegere gloriedagen, de tempels en pagodes bleven stralen in hun eenvoud. In het oude kwartier raakten we verzeild in een van de vele Bia Hoi's. Deze lokale bierstalletjes worden druk bezocht door locals, die de stadsdrukte even laten voor wat ze is en genieten van een frisse pint. De kleine plastieken stoeltjes en bijbehorende tafels zorgen voor een vreemde gezelligheid. De trend was gezet. s'Avonds gingen we de meer "trendy" bars van Hanoi opzoeken. Na een paar pintjes sloten we aan bij een paar locals. Helaas zijn de Vietnamezen even slechte drinkers als de Thai en werden de bars vroegtijdig gesloten. Een paar Australiers wisten ons mee te lokken naar een nieuwe bar, iets buiten het centrum van Hanoi. We kwamen terecht in een walhalla van backpackers en expats, een donkere kroeg die ons naar aangenamere sferen bracht. Punk, 60ies, rock'n'roll en techno werden schaamteloos door elkaar gedraaid .. een aanstekelijke mix van foute combinaties! In de vroege uurtjes werden we door de ochtendspits naar huis geescorteerd op een van de bromfietsjes, de adrenaline gutste me door het lijf en ik was op slag nuchter. Wat een belevenis!

Na een paar dagen Hanoi verlieten we de stad, op naar het pittoreske havenstadje Haiphong. Onderweg volgde pas de echte cultuurshock. Zo werd me verteld dat de talrijke resto's langs de baan er een aantal vreemde culinaire gewoontes op nahielden. Al lachend nam ik dit vertelseltje op - met dit soort grappen en grollen wil men gewoon de domme toerist shockeren, meer niet. Het was pas toen ik een scooter zag voorbijrijden met daarop een lading dode honden, dat ik de lugubere humor ervan begon in te zien. Uiteindelijk bleek ik dan toch die domme toerist te zijn .. Ergens zijn we allemaal op zoek naar zoveel mogelijk cultuurverschillen, maar eens het zo ver is lijken we allemaal te vervagen in onze oude westerse waarden. Halsstarrig sloot ik de ogen, om uiteindelijk tot dit besef te komen. Een paar uur later was het aangenaam uitblazen in Haiphong, de realiteit van de hondenrestaurants was verteerd. In de namiddag stond er een fietstocht op het programma - met de haren in de wind, door de rijstvelden van Vietnam. De locals waren duidelijk nog niet gewend aan de horde toeristen die de dorpjes kwam doorgefietst. Met even veel bewondering keken wij naar hun, en zij naar ons. De natuur was adembenemend, maar slechts een voorbode van wat er nadien nog volgen zou. Halong Bay. Een uniek natuurverschijnsel dat door Unesco is uitgeroepen tot Werelderfgoed.
De meer dan 3000 kleine eilandjes, omgeven door gigantische rotsformaties zorgen voor een spectaculair landschap! Nog helemaal onder de indruk van Halong Bay reden we verder naar Tam Coc, een stadje op het Vietnamese platteland met nog meer kalksteenformaties. Tam Coc riep de sprookjesachtige sfeer van de Efteling op. Met een roeibootje vaarden we door de verschillende grotten. Het decor was fenomenaal, de serene stilte van de natuur oorverdovend. Langs alle kanten werden we omringd door rotsformaties die uit het niets leken te verschijnen.

Na de rust van het platteland leek de anarchie der tweewielers in Hanoi des te meer overweldigend. Het is een prachtig contrast, dat Vietnam zeker het bezoeken waard maakt. Voldaan kwam ik terug aan in Bangkok. Het was meer dan de moeite!