Na een korte winterstop in België waarbij ik als een wervelstorm door de Belgische polders raasde, is het weer tijd om met de noorderzon te verdwijnen. Met verve heb ik de barre koude getrotseerd, maar de nood aan intense UV stralen, rijst en het grote mysterie aan de andere kant van de wereld lonken naar me. Dit keer is het geen sprong in het onbekende, maar dat maakt het er daarom niet minder spannend om! Een ex-collega wist me met een pijnlijke vergelijking vooralsnog niet van m’n voetstuk te brengen. “Een 2e contract in Thailand is als een spelletje bowling, na het 2e spelletje heb je er genoeg van”. Je zou voor minder een paar kegels omver gooien. Nu, ik ben nooit een uitblinker geweest in de kunst van het bowlen. Zo zie je maar .. Als ik m’n hart volg dan weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Soms is een jaar lang, soms ben ik bang dat het te kort is, dat het veel te snel voorbijgaat. Als ik er zo over nadenk besef ik het eigenlijk allemaal nog niet zo goed. Ik lijk ergens op een wolkje te zweven, suf van de antibiotica – want jawel, ook dit keer hebben de bacteries weer flink toegeslagen. Maar laat dat vooral de pret niet bederven. Terwijl de lente nog even de strijd levert met de naweeën van de winter, hou ik jullie vanuit mijn subtropische zetel weer warm met verhaaltjes uit het verre Oosten. Aan de moedige mensen die in mijn voetsporen wensen te treden, see you in Thailand! Aan alle anderen, antidepressiva zijn op voorschrift te verkrijgen in de apotheek – heb ik gisteren nog gecheckt ..