Na een korte nacht, werd ik met een schel geluid wakker. “Good morning, this is your wake up call. Have a nice day”. Ik kon me nog net bedwingen om het vervloekte ding niet ergens tegen de muur te knallen. Maar al gauw werd de schaduw van het noodlot gevuld met een leuke gedachte. Met een dromerige blik zag ik in de verte de Doi Suthep schitteren. Hoe lang was dit niet geleden?!

Het was nog vroeg in de ochtend toen we de oude stad voorbijreden, maar er waren al veel Thai druk in de weer. De rit kwam me maar al te bekend voor. Het was weekend en de pleintjes waren gevuld met kleine eetstalletjes. Voor de kraampjes opengaan, wordt er eerst iets aan de geesten geofferd en vervolgens een klein schietgebedje gemaakt. Aan het standbeeld van de monnik Kruba Sriwichai stond een familie met jasmijnkransen in de hand te bidden. We verlieten de stad en begonnen aan de bergetappe. Na een beetje bochtenwerk, bereikten we eindelijk de tempel. Ik was bijna extatisch. Er triomfeerde een terug van weggeweest gevoel. De steile klim langs de monumentale trap nam ik er graag bij. Puffend maar voldaan groette ik de eerste monnik die ik boven tegenkwam. Als stil gebaar sloeg hij de ogen neer. Ik besloot om symbolisch een paar offers te brengen aan boeddha. De Thai keken me een beetje vreemd aan toen ik naast hen knielde, maar leken er verder niet veel aandacht aan te besteden. Achja, ik pas als farang misschien niet echt in het plaatje, maar ondanks mijn westerse mentaliteit blijft het boeddhisme een oneindige wijsheid. Kaarsen en wierrook walmden tussen het overdadige bladgoud. Een beetje verderop liet ik me zegenen door één van de oudere monniken. Met een mantra prevelde de monnik een tekst in het Pali. Good luck for you, voegde hij er nadien glimlachend aan toe. Ik kreeg een wit touwtje rond de arm en was weer van al m’n zonden verlost.

Een beetje verderop liep ik naar het panoramisch punt. Op heldere dagen heb je vanop de Doi Suthep een prachtig zicht over Chiang Mai, maar vandaag hing er een grote laag mist waardoor de tempel iets mystieks uitstraalde. De witte slierten mist waren in schril contrast met de gouden versieringen. Verdwaald in gedachten leek de tijd als een sneltrein aan me voorbij te razen. De afdaling verliep veel vlotter dan de steile klim omhoog. Geloof mij, tijdens het zomerseizoen is elke inspanning teveel .. maar dit keer had ik er bloed, zweet en tranen voor over.