Een zware dag vandaag. Vanochtend om half zeven met een ondraaglijk gevoel van extreme luiheid wakker geworden. Het ochtendhumeur werd met een bakje troost weggewerkt, maar de kleine oogjes konden het niet nalaten de gevolgen van de avond voordien te verraden. Een doodzonde! Tot in de vroege uurtjes ben ik met m’n maatje Ake op stap geweest. Een dodelijke combinatie waarbij de whisky het er helaas niet beter opmaakt. De verleiding was nu eenmaal te groot en vandaag zou ik de gevolgen dragen. De ochtendmens in me – een rol die me op het lijf staat geschreven – stond met zelfingenomen enthousiasme vrolijk te wezen voor een groep van 54 toeristjes. Op het programma stond een dagje drijvende markt. Gelukkig kampt mijn gids Tan met hetzelfde vermoeidheidssyndroom dus kon ik even van de gelegenheid gebruik maken om het eerste uur ongestoord te rusten. Aangekomen bij de drijvende markt was het een en al bedrijvigheid. Even werd ik overmand door emoties. De routine maakte plaats voor een moment van intens geluk. Zijn het de laatste loodjes die me een beetje parten spelen? Ik kon het niet nalaten even stil te staan en gewoon te genieten. De mix van exotisch fruit en kleurrijk geklede Thai die met hun peddelbootjes het fenomeen van de drijvende markt prachtig weerspiegelen roept een aparte sfeer op. Het zijn kleurrijke taferelen waarbij je in alle stilte uren naar kan blijven staren zonder je een moment te vervelen. Even had ik weer het gevoel van die allereerste kennismaking met Thailand. Een gevoel dat altijd trouw in mijn onderbewustzijn is blijven hangen en af en toe even aan de noodbel trekt. Ja hoor, dat gevoel blijft me gewoon overweldigen. Aan de chedi van Nakhom Pathom klonken de echoënde mantras van de monniken eens zo indrukwekkend. Tijd voor een donnatie. Nietszeggend keek de monnik me aan en even snel wendde hij zijn blik af, in diepe concentratie naar de Pali teksten. Het was me het dagje wel. Aangekomen in de Rosegarden ben ik uitgeput maar voldaan op een van de ligstoelen gaan rusten. Een onophoudelijke stroom van gedachten racete door m’n hoofd tot ik uiteindelijk helemaal wegzonk in een diepe slaap. Gelukkig kwam Antoine me net op tijd wakker maken en was het weer tijd om Bangkok voor een tijdje vaarwel te zeggen.