Gisteren met mijn 2 mannelijke collega’s Gerdie en Wouter op de lappen geweest in Chiang Mai. De mannen al helemaal enthousiast want ze zouden me gaan inmaken met een partijtje biljart. Helaas kon ik me er niet uitpraten en het scenario liep als voorspeld. Maar mijn tactiek was goed doordacht. Na een paar pintjes liep het spel ook een beetje spaak bij de mannen en was het mijn beurt om even victorie te kraaien. Al was het maar even om m’n reputatie bij de andere toeschouwers hoog te houden. Maar na een paar pintjes vervielen we weer in onze oude gewoontes. Met blauw gekrijte neuzen verlieten we het etablissement, op naar nieuwe horizonten. Onderweg werden we door een paar katoys opgehouden. Na een paar interessante weetjes, waarvan ik jullie de details zal besparen, zijn we in een op en top Amerikaanse burgertent terechtgekomen. Hoe lang we daar zijn blijven plakken, geen idee, maar de conversaties onder de farangs waren niet hoogstaand. De Australiërs weigerden Skippy te zingen, de Israëli konden ons niet vertellen waar hun land lag (hmm..) en de Amerikanen hadden duidelijk geen besef van hoe ze hamburgers moesten bakken. Wat een desillusie! Tijd om naar huis te gaan dus. In de tuktuk kwam het tot een waterconfrontatie tussen Gerdie en mezelf, de tuktuk accelereerde en uiteindelijk kreeg het arme schaap Wouter de volle lading over zich. Hilarisch. Die nacht heb ik gedroomd over hamburgeretende Israëli’s en de volgende dag kon ik het niet nalaten om al neuriënd aan het buffet Skippy te zingen tegen de eerste beste Australiër die naast me stond.