Na dagen die maanden leken te duren, was het eindelijk zover. Voor het eerst in 6 maanden zou ik eindelijk een bekend gezicht zien. En dat zorgt natuurlijk voor de nodige stress. Na een woelige nacht, werd ik s’ochtends wakker met een vreemd gevoel dat ergens tussen nervositeit en euforie zweefde. De taxirit richting de luchthaven had nog nooit zo saai geleken en eens aangekomen liet ik de immense drukte, die ik anders zo aangenaam vind, volledig aan me voorbijgaan. Met de blik op oneindig stond ik vol spanning te wachten op dat ene bekende gezicht. Na een eeuwigheid wachten aan de arrival gate leken alle gezichten plots te vervagen toen ineens ons Ellen in de verte op me kwam afgelopen. Even reality check .. de eerste seconden waren vreemd, is this really happening? Maar wat volgde was een warm weerzien! De emotionele big bang volgde en na een dikke knuffel werd de realiteit weer eens zo hard toen er plots een hele groep enthousiaste toeristjes op me kwam afgelopen. Ik zou die dag nog 41 pax moeten inchecken met een even grote glimlach en believe me, dat was dit keer moeilijk te faken. Eén ding was zeker. Het zou een zware rondreis worden, maar ook een van de meest memorabele tot nu toe. De eerste avond zijn we al er al meteen goed ingevlogen. Op naar Khao San Road, want dit speciale plekje Bangkok moest absoluut ontdekt worden. De ideale plek om de vervlogen tijden in te halen. Na een paar cocktails en de nodige catching up was het tijd om een stapje te zetten in de Lava, de place to be om de alcohol uit het lijf te dansen. En dat was nodig .. in alle euforie werd de feestvreugde met de minuut groter en de tijd werd helemaal uit het oog verloren. De volgende ochtend zaten we met kleine oogjes aan het ontbijt, maar daar kon ik me voor een keertje niet slecht om voelen. Het besef dat één van m’n beste maatjes nu écht in Bangkok was, begon na de nodige dosis cafeine stilaan door te dringen. Fantastisch gewoon! De dagen nadien waren onvergetelijk! Gelukkig hadden we een toffe groep, die er alle begrip voor leek te hebben dat dit ook een beetje “mijn” reis was en de sfeer zat er vanaf dag één goed in. Maar het noodlot heeft vele gezichten .. Tijdens de rit met de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai was het even gedaan met de pret. Daar lag ik dan volledig knock out met hoge koorts in een wiebelende wagon te ijlen op de muziek van Frans Bauer. Hmmm .. terwijl ik 6 maanden op miraculeuze wijze gespaard ben gebleven van alle ziektekiemen, leek het wel mijn persoonlijke straf om uitgerekend nu eens goed af te zien. Na een vreselijke nacht en een paar vreselijke dagen, waarbij ik suf op antibiotica ronddwaalde, kwam ik stilaan terug bij m’n positieven. En vanaf toen zijn we er dan ook goed ingevlogen. In Kanchanaburi hadden mijn klantjes (inclusief Ellen, die zogezegd van niks wist) voor een surprise gezorgd. Mijn fellow guide Tom en ik verjaren bijna op dezelfde dag (hij op 7 oktober en ik op 6 .. jaja, ik wist dat sommigen van jullie het gingen vergeten dus laat ik het nog maar even met diep fronsende wenkbrauwen vermelden .. shame on you!) en onze klantjes waren dit “heel toevallig” te weten gekomen en dus moest er een verjaardagsfeestje georganiseerd worden. Met allerlei uitvluchten werd ik s’avonds meegesleurd naar de bar van het hotel, waar de universele hymne der jarigen werd ingezet .. even was ik van de wereld, dit had ik echt niet verwacht! Twee grote verjaardagstaarten, een ruiker bloemen en een grote fles wijn .. te gek voor woorden! En zo werd het een heuse verjaardagsparty. Het hele hotel stond op stelten, maar het was een onvergetelijke avond. Tot in de vroege uurtjes werd er gefeest en gedronken tot we uiteindelijk door de hotelreceptie terug naar de kamers werden gejaagd. Een paar uur later zat iedereen stil in de bus terug richting Bangkok. Het einde nabij .. maar gelukkig had Ellen nog een extra nachtje Bangkok tegoed. Er waren al wilde plannen gemaakt om er een memorabele avond van te maken. Jitse ging die avond speciaal vroeger vertrekken uit Chiang Rai en we zouden Ellen eens laten zien hoe hard er hier gefeest kan worden. En ja, memorabel was het. Alsof het niet erger kon, moest ik uitgerekend die laatste avond opnieuw ziek worden. Met de beste medicijnen ter wereld geraakte ik niet verder dan mijn bedje en in plaats van een wilde feestnacht werd het een ziektebezoek op water en wijn. Nogmaals – het spijt me zo, Ellen! De dag nadien was het een droef afscheid op de luchthaven. De emoties haalden de bovenhand en de uren nadien heb ik me in afzondering op kamer opgesloten. Manneke, het waren 2 fantastische weken! Ik mis je hoor en bedankt voor alles!