Mae Hong Son. Een prachtig stadje in the middle of nowhere vlakbij de Birmaanse grens, verstopt tussen de groene bergflanken. Een zelden geziene schoonheid. Nooit had ik gedacht dat dit het decor zou worden van een worst case scenario. De eens zo prachtige bergflanken transformeerden tot groene monsters. Een onoverkomelijke hindernis die me met 2 verstuikte enkels in het lokale ziekenhuis hebben doen belanden. Ja – u hoort het - yours truly als waaghals van dienst. Het staat me nog iets te levendig voor ogen om er nu onverdeeld enthousiast over te doen. Resultaat: 2 houten krukken uit een voorhistorisch tijdperk en bergen ijs. Gelukkig misten de pijnstillers hun miraculeuze werking niet en kon ik de dagen nadien weer terug een beetje genieten van al het mooie rondom mij. Al waren het dan misschien vooral de pijnstillers die me een beetje in hogere sferen brachten ..

Absoluut hoogtepunt in Mae Hong Son zijn de Kayan of Padaung, maar beter bekend als de longneck vrouwen met bronzen ringen rond de hals. Een enorm vertederend volkje! De Kayan zijn Birmaanse vluchtelingen die in Thailand een nieuw leven hebben opgebouwd en de tradities van hun volk nog steeds verderzetten. Het is zo'n beetje aapjes kijken, dus ik had er aanvankelijk gemengde gevoelens bij - maar het feit dat dit volk enkel kan overleven van het toerisme kon mijn geweten min of meer sussen. De dankbaarheid die je krijgt wanneer je voor hen wat rijst meeneemt is gewoon hartverwarmend.

Bij de Kayan heb ik al meteen mijn soulmate gevonden. Panta, met 76
jaar de oudste van het dorp en tandjes zo zwart als de nacht van het
voortdurend kauwen op de bietelnoot. Onze vriendschap is gebaseerd op
minimale dialogen – een paar verstrooide woorden en wat gebrabbel
tussen het kauwen door. Maar Panta is echt een hippe oma!